دو هفته پیش، همسرم برای کاری باید جایی می رفت و اولین بار بود که من باید تنها از پسر نه ماهه ام مراقبت می کردم. شاید به نظر ساده باشد، اما اولین بار بود که در تعطیلات آخر هفته با پسرم تنها بودم. موقعی که همسرم داشت از خانه بیرون می رفت، به من گفت که نگران نباشم، همه چیز خوب پیش می رود و ما زمان خوبی را با هم می گذرانیم! من هم کمی خیالم راحت شد، ولی مدام در ذهنم از خودم می پرسیدم: "مطمئنی چه کارهایی باید انجام دهی؟!" ولی دقیق نمی دانستم! من فقط می دانستم که باید پوشکش را عوض کنم، به او غذا بدهم، با او بازی کنم، او را حمام ببرم، اما نمی دانستم برای آخر هفته چطور باید او را سرگرم کنم. وقتی پسرم با تردید و بلاتکلیفی به من نگاه می کرد، نفس عمیقی کشیدم و پرسیدم چه کاری دوست داری انجام دهیم و او در نهایت تعجب گفت: هیچی!
برگشتیم سر خانه اول!
بعد از کمی بلاتکلیفی یک دفعه به ذهنم رسید تنها فرصتی است که می توانم هر چیزی که همسرم تا حالا به پسرمان یاد داده خراب کنم و هر چیزی که خودم دوست دارم به او یاد بدهم! می توانستم به او یاد دهم که چطور از ابزار آلات برقی استفاده کند، فوتبال بازی کند، چطور ایکس باکس بازی کند و خیلی کارهای باحال دیگر! ولی از شانس بدِ من هیچ علاقه ای به یادگیری هیچ کدام از این کارها نداشت.
بالاخره بعد از ساعت ها سر و کله زدن با پسرم، کلی کار با هم انجام دادیم. با هم بازی کردیم، آواز خواندیم، رقصیدیم، چند تا کتاب خواندیم و با هم چرت زدیم. تمام کارهایی که با هم انجام دادیم خیلی جالب بود، ولی جالب تر از آن درسهایی بود که از پسرم یاد گرفتم.
1.نترس باش
همزمان که از پسرم مراقبت می کردم تا موقع راه رفتن تلو تلو نخورد، زمین نیفتد یا به چیزی نخورد، فهمیدم برای این که راه رفتن را یاد بگیرد خیلی مصمم است. یادگیری هر
مهارت جدیدی می تواند یک مبارزه باشد. چیزی که پیگیری و اراده او را جالب توجه می کرد، این بود که با هر شکستی سخت تر تقلا و تلاش می کرد. در آن سن کم، خیلی خوب می فهمید که برای رسیدن به هدفش باید سخت تلاش کند.
در آن سن تازه داشت حرف زدن را یاد می گرفت. البته هنوز نمی توانست خیلی از کلمات را به درستی ادا کند. اگر نمی توانست کلمه ای را درست ادا کند یا منظورش را برساند، خیلی راحت نارضایتی یا ناخشنودی خودش را با صداهایی که از خودش در می آورد بیان می کرد. خیلی مواقع ما به خاطر ترس از قضاوت، طرد شدن یا تمسخر می ترسیم که حرفمان را بزنیم. اما اگر ما هم مثل کودکی که نگرانی یا نارضایتی خودش را حتی با صداهای مختلف ابراز می کند، بتوانیم در هر موقعیتی حرف خودمان را بزنیم، همه چیز خیلی خوب پیش می رود.
3.هرگز یادگیری را رها نکنید
مراقبت از پسرم جالب ترین تجربه ای بود که داشتم. او از تمام حواس خودش (لامسه، بویایی، چشایی، شنوایی و بینایی) برای یادگیری و تفسیر محیط اطراف خودش استفاده می کرد. خیلی خوب می فهمید که برای رسیدن به اهدافش، باید از روش های مختلفی استفاده کند تا چیزی را یاد بگیرد.
4.امتحان کردن چیزهای جدید
دائماً تلاش می کرد چیزهای جدید را بشناسد و از آن ها سر در بیاورد، که چطور کار می کنند. بعضی وقت ها نا امید می شد، همان طور که همه ما می شویم، اما هیچ وقت تسلیم نمی شد، دقیقاً همان چیزی که همه ما به آن احتیاج داریم.
آن لحظه، روز یا زمان اصلاً مهم نیست، ولی وقتی پسرم به من نگاه می کند، می دانم که عشقش بی قید و شرط است. هنوز فرصت این را نداشته که عشق را از راه دیگری تجربه کند، به خاطر همین معصوم و بی گناه باقی مانده و عشقش را خالصانه با نگاه و رفتارش نشان می دهد.
6.هیچ وقت یادتان نرود چه کسی بیشتر از همه برایتان اهمیت دارد
در لحظه ای که همسرم وارد خانه شد، چشم های پسرم برق خاصی زد! شما هم می توانید همین الان به کسانی که از همه به شما نزدیک ترند و برای شما مهم هستند، ابراز محبت کنید.
7.عدم تعصب و پیش داوری
او از روی میل و با خوشحالی به سمت هر کسی می رود. برای او اهمیتی ندارد چه کسانی هستند، اهل کجا هستند و یا شغلشان چیست. تصور کنید چه اتفاقی می افتاد اگر ما هم یک لحظه همین طور زندگی می کردیم.
گاهی زندگی با روش های خنده داری به ما درس می دهد. حتی گاهی این درس ها را از جایی که خیلی بعید به نظر می رسد یاد می گیریم. من این درس ها را از پسر کوچکم یاد گرفتم. لحظاتی که با هم گذراندیم و درس هایی را که به من یاد داد، هیچ وقت فراموش نمی کنم
مترجم اختصاصی زیباکده : سمانه صادقی
