جراحی زیبایی بینی به دو روش بسته (closed)و باز(open) قابل انجام است.در دهه های گذشته روش بسته متداولتر بود ولی با معرفی تکنیک های نوین و قابلیت اجرای این تکنیک ها توسط جراحی باز امروزه گرایش به انجام جراحی باز بیشتر شده است.
در روش بسته کلیه برشها در داخل بینی داده می شود ، سپس پوست به صورت محدود از اسکلت غضروفی ـاستخوانی زیر خود جدا می شود.پوست آزاد شده توسط وسایل مخصوص بالا نگه داشته میشود تا جراح اجازه کار پیدا کند. در نتیجه دید دو چشمی جراح در این روش محدود است.
اگرغضروفهای سر بینی نیاز به اصلاح داشته باشند،این غضروفها را می توان از طریق برشهای داخلی که بالا و پایین آنها داده می شود بعد از آزاد کردن از پوست بیرون کشید. البته در این شرایط امکان اعمال تغییر روی غضروفها در حالی پیدا می شود که آنها در جای اصلی خود قرار ندارند و این خود ، دردفرمیتی های شدید بر ارزیابی جراح از نتیجه نهایی تاثیر منفی خواهد داشت.
استفاده از آندوسکوپ در اصلاح انحراف تیغه بینی جایگاه مشخصی دارد.در رینوپلاستی نیز می توان برای بهتر شدن دید از آندوسکوپ استفاده کرد ولی آندوسکوپ نقش مثبتی در کمک به اجرای تکنیک های پیشرفته ندارد.
در روش باز، برشی که در لبه داخلی سوراخ های بینی داده می شود توسط برش خارجی در ناحیه پوست باریک بین دو سوراخ بینی (کلوملا) به هم متصل می شود.این برش می تواند شکلهای مختلفی داشته باشد.پوست از اسکلت زیرین خود جدا شده کاملا بالا زده می شود(مثل بالا زدن کاپوت اتوموبیل).به این ترتیب جراح به آناتومی و اشکالات موجود اشراف کامل خواهد داشت و امکان اصلاحاتی که به خصوص در ناحیه سر بینی لازم است انجام شود مانند اصلاح غیر قرینگی ها،جاگذاری و ثابت کردن پیوند های غضروفی و سایر تکنیک های رینوپلاستی مدرن فراهم خواهد شد.
با توجه به اینکه وسعت آزادسازی پوست در این روش بیشتر است، بر طرف شدن تورم بینی به خصوص سر بینی در این روش کمی طولانی تر از روش بسته است ولی نهایتا این تورم در همه بیماران از بین خواهد رفت.
وجود برش پوست در روش باز نیز جزء معایب این روش مطرح است هر چند که اگر برش در مکان مناسب و با شکل مناسب داده شود و به صورت دقیق در انتها ترمیم شود ،در اکثر موارد رد محسوسی به جا نخواهد گذاشت.استفاده از کرم هایی که به ترمیم کمک می کنند نیز در بهبود نتیجه مفید خواهد بود.
جراحان اغلب با هر دو روش آشنایی دارند ولی ممکن است از یک روش بیشتر استفاده کنند.اصولا اگر اشکالات بینی خفیف و محدود به برجستگی(قوز) استخوانی/غضروفی باشد و سر بینی نیاز به اقدام محدود داشته باشد روش بسته ارجح است.
ولی در جراحی های ترمیمی(عمل بار دوم) ،دفرمیتی های ناشی از ضربه،اشکالات و غیر فرینگی های سر بینی،اشکالات مادرزادی بینی(بینی/لب شکری) روش باز اولویت دارد.در جراحی بینی های گوشتی از آنجاییکه جهت فرم گرفتن غضروفهای ضعیف موجود غالبا نیاز به تقویت و بازسازی وجود دارد روش باز شاید مناسب تر باشد.
