ترس از درد زایمان از مهم ترین علت های امتناع زنان از زایمان طبیعی است
این مسئله در کنار باورهای نادرست روند زایمان و آگاهی کم نسبت به شیوه های مختلف کاهش درد زایمان باعث افزایش آمار سزارین انتخابی شده است.
در روش زایمان در آب، زائو در مراحل قبل از زایمان در آب غوطه ور است مادر تحت نظر پزشک زمانی که دهانه رحم به اندازه چهار تا پنج سانتی متر باز شده است وارد آب می شود.
آب منجر به احساس سبکی و شناوری مادر شده و در نتیجه تحرک و تغییر وضعیت برای مادر فراهم می شود که به فعال بودن مادر در روند زایمان کمک می کند.
در این روش مانیتورینگ درجه حرارت آب بین ۳۲تا ۳۸درجه سانتی گراد باید هر یک ساعت طبق اظهار رضایت مادر تنظیم شود.
درجه حرارت آب باید در مرحله اول زایمان بین ۳۶/۵تا ۳۷/۵درجه سانتی گراد باشد و یا در همین مرحله به ۳۳تا ۴۰درجه هم برسد و در مرحله دوم زایمان بین ۳۷تا ۳۷/۵درجه باشد.
درجه حرارت بالای آب و یا درجه حرارت پایین آب عوارضی را برای مادر و جنین به دنبال خواهد داشت.
با توجه به اینکه در این روش از نوشیدنی و مایعات داخل وریدی استفاده نمی شود احتمال از دست رفتن مایعات بدن وجود دارد بنابراین هر یک ساعت یک لیوان آب یا آب میوه باید به مادر داده شود.هنگام تولد، نوزاد باید به آرامی و بلافاصله به سطح آب آورده شود و در صورت قرار داشتن بند ناف شل دور گردن باید بند ناف آزاد شود و در غیر اینصورت مادر از آب خارج شود. همچنین در صورت بروز “دیستوشی شانه” (گیر کردن شانه جنین)، مادر بایستی سریعا از آب خارج شود.
مرحله نهایی زایمان یعنی خروج جفت به دلایلی از جمله احتمال افزایش خطر خونریزی، افزایش خطر آمبولی (ایجاد لخته خون) آب برای مادر، عدم تشخیص دقیق میزان خونریزی و احتمال تاخیر جدا شدن جفت بهتر است در خارج از آب صورت گیرد.
در دوران بارداری جنین، داخل مایع آمنیوتیک است و زایمان در آب محیطی نظیر دوران بارداری برای نوزاد فراهم می کند. بنابراین تنفس نوزاد داخل آب مشابه دوران جنینی است و خطر ورود آب به داخل ریه ها وجود ندارد.
نوزاد هنگام تولد در آب چشم های باز دارد با آرامش دست ها و پاهای خود را در آب تکان داده و به جلو حرکت می کند با سادگی بیشتری بدن مادر را ترک می کند.
بطور کلی زایمان در آب مزایایی از جمله کاهش چشمگیر درد، افزایش قطر لگنی، افزایش انقباضات، افزایش گردش خون و اکسیژن رسانی، کاهش فشار خون، افزایش متابولیسم بافتی، کاهش تحریکات حسی، کاهش استفاده از آرام بخش ها، افزایش دمای محیطی پوست و عضله،افزایش آستانه درد، کاهش پارگی و صدمات کانال زایمانی را شامل می شود.
سابقه این نوع تسکین درد زایمان به سال ۱۸۰۳میلادی در فرانسه بر می گردد.زمانی که یک زن پس از تحمل ۴۸ساعت درد زایمان برای تسکین درد وارد وان آب گرم شد و ادامه زایمان آن قدر سریع و کم درد انجام گرفت که فرصت خروج از آب را پیدا نکرد و در همان جا نوزادش متولد شد.
