باکو
بزرگترین شهر و همچنین بزرگترین بندر کشور آذربایجان باکو می باشد.این شهر در شبه جزیره آب شوران در ساحل غربی دریای خزر قرار دارد که یکی از مناطق نفت خیز جهان می باشد.باکو پرجمعیت ترین شهر قفقاز است . یکی از آثار ثبت شده در یونسکو به عنوان میراث فرهنگی جهانی بخش قدیمی شهر باکو، همراه با برج و حصار قلعه شهر که از سده میانی به جا مانده می باشد.برگزاری برنامه های متعدد از جمله موسیقی،اپرا،تئاتر و وجود تعداد بسیار زیادی پارک ساحلی جذابیت خاصی به این شهر داده است.شهر باکو در قرن ششم هجری بخششی از حکومت بزرگ ایران بود،پس از این که زمین لرزۀ بزرگی در قرن 12 میلادی شماخی پایتخت شروانشاهان را ویران نمود، آهسیتان اول باکو را به عنوان پایتخت جدید برگزید. در زمان ساسانیان حضور و نفوذ عنصر ایرانی در کرانه‌های اران از تالش و باکو تا دربند بسیار قوی و چشمگیر بود. در دورۀ شروانشاهان، باکو بخشی از شروان بود. شروان مانند بقیۀ اران بخشی از سرزمین آذربایجان نبود. آذربایجان به منطقۀ جنوب رود ارس گفته می‌شد. با سلطه ترک‌های سلجوقی بر شروانشاهان در سدۀ یازده میلادی روند ترکی‌سازی زبان منطقه نیز آغاز شد. روندی که هنوز نیز در جنوب این منطقه (تالش) ادامه دارد. با این روند، مردم آسیانی‌زبان و ایرانی‌زبان منطقه به مرور زمان ترک‌زبان شدند. باکو پایتخت شیروانشاهان در سده‌های ۱۴ و ۱۵ میلادی بود و بعد بخشی از ایران صفوی شد. حکومت عثمانی در قرن ۱۶ میلادی طی دوره‌ای کوتاه به قسمت اعظم قفقاز از جمله باکو حاکم بود. نادرشاه افشار توانست این قسمت از آران، گرجستان و منطقۀ ارمنستان فعلی را دوباره به ایران بازگرداند. در جنگ‌های ایران و روس در زمان فتح علی شاه این ناحیه بر اساس عهدنامۀ گلستان و ترکمان چای از ایران جدا و به دست روس‌ها افتاد و باکو در اواخر قرن نوزدهم و دهۀ اول قرن بیستم از بزرگ ترین مناطق تولید نفت جهان بود.
