بقیه داستانو بنویس ...

سلام دوستان همینطور که از اسم تاپیک مشخصه هدف این تاپیک تقویت داستان نویسی و صد البته ارتقای قدرت تخیل افراده . تو این تاپیک یه داستان شروع میشه و  شما میتونید ادامه ی اون داستانو با تخیل خودتون رقم بزنید و اتفاقات و احساسات و ماجراهای جدید رو به داستان اضافه کنید .

قوانین تاپیک: ادامه داستان باید حداقل یه خط و حداکثر پنج خط باشه . هر کسی که میخواد ادامه داستانو بنویسه اول یه پست میذاره و اعلام آمادگی میکنه و بعد تو پست بعدی ادامه داستانو مینویسه تا در حین تایپ کردن ادامه داستان یه نفر دیگه ادامشو زودتر نذاره و همه چی قاطی نشه . داستانو جوری بنویسید که وابسته به جنسیت خاصی نباشه تا هم خانمها و هم آقایون بتونن خودشونو بذارن جای شخصیت اصلی داستان و اتفاقات رو دنبال کنن .

منتظر حضور گرمتون توی این تاپیک هستیم

من مینویسم ...

حال مهران بهتر بود، با چشماش به من اشاره میکرد که زیاد تقلا نکنم و اون امتحان کرده هیچ فایده ای نداره. نمیدونم چقدر گذشت که یهو در دخمه باز شد و سه نفر اومدن تو! وقتی در باز شد هیچ نوری به داخل نیومد یا شب بود یا ما تو یه ساختمون خیلی بزرگ هستیم!
شخصی اومد جلو پارچه دهنم رو درآورد و عکسی توی دستش بود. گفت اینو میشناسی؟! من نگاه کردم و جسد زنی که دیروز زندگیمو زیرو رو کرده بود تشخیص دادم. داد زدم من اتفاقی اونجا بودم باور کنیییید صدای گریه این زن منو کشوند هیچ شناختی نداشتم.
لبخند خشکی تحویلم داد و با خونسردی دهن و دست و پای مهران رو باز کرد و اشاره ای به همراهاش کرد و سه تایی دخمه رو ترک کردن ...

اگه پای پلیسو بکشی وسط یه بلایی سرشون میارن مگه نمیدونی ؟

والا من میخواستم داستانو بکشونم سمت شوهرش خب لابد صدای مضطرب و بغض آلود شوهرشو تو اون شرایط از تو کمد نشناخته دیگه ای بابا چه سوتی دادم

من مینویسم

ای خدا چه داستانی شده ها زود باشین ینویسین ببینم اخرش چی میشه
باز اگه بهزاد بیاد سریع میکشونشون به اداره ی پلیس

خب پس من قسمت اولو درست متوجه شدم، نه بابا اتفاقا نکته‎ ت ریز بود من دقت نکردم موانع فیزیکی مثل داخل یه محفظه بودن و تازه در اتاق هم هست میشه دو تا ، و شرایط استرس زا، روی قدرت تشخیص و برداشتش اثر میذاره، بعدش هم اینکه تایم کوتاهی بوده و مجالی برای این تفکیک نبوده

کاش همه چیز خواب بود نمیدونستم چه اتفاقی داره واسه منو زندگیم میفته هر لحظه شرایط داشت بدتر و بدتر میشد تو موقعیتی بودم که حسرت اون بازداشتگاه کوچیکو میخوردم حداقل پیش پلیسا جام امن بود ولی اینجا چی؟ بدتر از همه اینا حس شک و تردیدی بود که نسبت به مهران تو دلم افتاده بود نکنه عسلویه ای در کار نبوده باشه؟ نکنه درباره شغلشو این که کیه به من دروغ گفته باشه ؟ مگه میشه؟ این همه مدت؟ نه حتما دارم اشتباه میکنم . تو همین فکرا بودم که یهو یه حرکتی رو روی پاهام حس کردم یه موش بود ,انقد ترسیده بودم که با تمام وجودم جیغ میکشیدم احساس میکردم همه ی استرس و دردی که این چند روزه تحمل کردم همراه این جیغها و گریه های گوش خراش داره از وجودم میاد بیرون انگار موش فقط بهونه بود همینطور جیغ میکشیدم و گریه میکردم که دیدم مهران و اون دو تا مرد با ترس دویدن تو . نگاهم افتاد به مهران باورم نمیشد این مرد اسلحه بدست شوهر من بود؟ با دیدنش انقد شوکه شدم که موش از یادم رفت ساکت فقط نگاهش میکردم به خودش اومد و دید یادش رفته اسلحه دستشه در حالی که اشک تو چشمام و حسرت تموم دنیا تو دلم جمع شده بود بهش نگاه کردمو گفتم حالا من چیم؟ گروگانت؟

وای بچه ها ببخشید من زیادی نوشتم وقتی میرم تو جو دیگه نمیتونم بیام بیرون

ادامش با من

مهران که دید کار از کار گذشته و اسلحه به دست دیدمش مجبور بود بعضی چیزا رو توضیح بده اما باور کردن مهران سخت ترین کار دنیا شده بود کسی که تا دیروز مثل چشمام بهش اعتماد داشتم الان انگار یه ادم دیگه ای شده بود.گفت نه گروگانم نیستی اما مجبورم اینکارو بکنم.من اینقدر سوال تو ذهنم بود که نمیدونستم کدومو بپرسم گفتم چرا؟تو چطور ادمی هستی؟گفت:روزی که من این نقشه هارو کشیدم نمیدونستم قراره تو داخل اون خونه باشی حالا که خودتو دخالت دادی و وارد این داستان شدی به همین راحتیا نمیتونی بری بیرون ....

من مینویسم

چشمام باز مونده بود حتی نمیتونستم پلک بزنم اشکهام همینطور پشت هم از گوشه ی چشمام میریخت روی پاهام تو ذهنم به خودم گفتم خواهش میکنم نگو از این بدتر نمیشه این چند روزه هر وقت این جمله رو گفتم بلافاصله یه اتفاق بدتر افتاد از فکر خودم خنده م گرفت چه اتفاق بدتری ممکن بود بیفته؟ لبخند تلخی زدم سرمو انداختم پایین و آروم گفتم فقط از جلو چشمم دور شو .مرد قدبلند و هیکلی که پیش مهران ایستاده بود زد رو شونه شو بهش گفت حالا وقت واسه معذرت خواهی و آبغوره گرفتن زیاده بریم سراغش تا بیهوش نشده باید بفهمیم چی میدونه اون پسره خیلی بیشتر از زن خنگ تو منو نگران کرده مهران یه نگاه چپ چپی به مرد انداخت و اسلحه شو گذاشت پشت کمرش و همراه هم از دخمه بیرون رفتن ...

دارم مینویسم

لحن جمله های مهران مثل یک آدم غریبه بود، و از اون نگاه مهربون و مطمئن که همیشه توی شرایط سخت ازش سراغ داشتم هیچ خبری نبود، سعی داشتم در کنار هضم این رفتار جدید برای خودم، اتفاقات چند ماه اخیر رو توی ذهنم مرور کنم تا بلکه سرنخی از شخصیت جدید مهران که کم کم داشت برام رو میشد پیدا کنم اما دریغ از یه لامپ مهتابی، یه چراغ زنبوری یا یه شعله‌ی کبریت که بخواد تو ذهنم روشن خاموش بشه، بی اختیار و از سر بهت زدگی زل زدم به دیوار روبرو ، شیارها و خط و خطوط بی معنی‌ای که رو دیوار افتاده بودو دنبال میکردم که از تقاطع اونها میشد نقش چندضعلی‌های نامتناسب و کشدارو متصور شد، یکدفعه لابلای این اشکال بی محتوا چیزی نظرمو جلب کرد و انگار که ذهنم داشت تو یه مدار سری پشت سر هم جرقه میزد ...

آهو عمرا اگه بذارم مهران عضو آدم بدا شه.
مثلا همش بهش شک داری(نقش اول) ولی آخرش معلوم شه آدم بدی نبوده خوب؟؟
من بهش اعتماد دارم.
بعد من ادامه مینا رو نمی نویسم این قسمتش خوراکه بهزاد خان هست

خبببب خوندم همشو ..حالا من مینویسم

هههههه مثلا شوهره پلیس مخفی باشه؟

جرقه هایی از خاطرات ی زندگی که الان دیگه برام مجهول بود...ولی نه...من اگه به تمام این زندگی شک میکردم ینی خودمو شناختمو تمام موجودیتمو باید زیر سئوال میبردم و این راه درستی نبود...آره این جرقهها درست بود که مدام تو ذهنم تکرار میشد..به خودت بیا..خودتو جموجور کن...پس تمام این شیشه های کدر روبروی ذهنت دنبال واقعیت بگرد...
این افکار درست بود من نباید جا میزدم نباید میترسیدم...باید میفهمیدم مهران چرا تو این ماجرای پیچیده افتاده و من چرا..
نگاهمو از نقشو نقطه های روی دیوار برداشتمو چشمامو برای چند لحظه بستم...احساس میکردم قوی شدم...که ناگهان این آرامش چند لحظه ای با صدای جرو بحث مهرانو اون آدمای ناشناس منو به خودم آورد..مهران با صدای عصبانی و حالت پرخاش عجیبی میگفت لعنتیا شماآدمای پست منو به این بازیه کثیف کشوندین نمیزارم بیشتر ازاین تباهمون کنید...منو زنمو تا جایی باهاتون میاییم که مارو ازین مخمصه نجات بدین بعد اون دیگه اسم منو هم نیارین...
بعد این صحبتا هر سه تاشون بدون اینکه حرفی بزنن اومدن داخل...مهران گفت زود باشین اون ماشینو بیارین باید ازینجا بریم..بعد روکرد به منو گفت: فقط میتونم بهت بگم منو ببخش تو راه هستیم که باید بریم عزیزم...
منم که هنوز تو آرامش خاص خودم غوطه ور بودم بی صدا و بدون اعتراضی وارد سوار ماشین شدم.....

یعنی من الان بجای شماها دارم ذوق مرگ میشم از این همه خلاقیت 

خدایا چی نوشتین خدایی خوب داره از آب در میاد باید این داستانو چاپ کنید 

اما یه نکته آهوجون اگه اشک از گوشه چشما سرازیر بشه میریزه رو شونه نهایت رو سینه نه دیگه رو پاااا

مگه اینکه اشک بریزه رو گونه ها و سر پایین باشه بریزه رو پاها خخخخخ شرمنده بخدا انتقاد کردم