بچه ها را تهدید نکنید، لجباز می شوند

....

روانشناسان معتقدند تهدید، بچه‌ها را لجبازتر می‌کند. لجبازی در کودکان معمولاً از سن یک سالگی آغاز می‌شود و حتی می‌تواند با رفتارهای نادرست اطرافیان در کودک نهادینه شود.

روانشناسان معتقدند تهدید، بچه‌ها را لجبازتر می‌کند. لجبازی در کودکان معمولاً از سن یک سالگی آغاز می‌شود و حتی می‌تواند با رفتارهای نادرست اطرافیان در کودک نهادینه شود. کودکان برای پیدا کردن خود و جایگاهشان و گاهی به دلیل اینکه می‌خواهند خودشان را به اطرافیان ثابت کنند لجبازی می‌کنند و یکی از اساسی‌ترین مشکلات این است که والدین در این شرایط خودشان هم داخل بازی لجبازی کودکان می‌شوند و آنها هم به نوعی به لجبازی با آنها می‌پردازند.

بهترین اقدام والدین در این لحظه می‌تواند این باشد که دلگیر نشوند و سعی کنند به صورت امری و دستوری با کودک صحبت نکنند بلکه با او همدلی کرده و کمک کنند تا قدرت تصمیم گیری در کودک تقویت شود.

همچنین والدین باید سعی کنند مطالب را به صورت انتخابی برای کودک بیان کنند. به طور مثال به او می‌گویند « الان می‌خواهی غذا بخوری؟ » و نباید مستقیماً به او امر کنیم « بیا غذا بخور » بلکه او را در جایگاه یک تصمیم گیری قرار دهند و با این روش کودک نسبت به مسائلی اجتناب کرده و نسبت به آن لجبازی می‌کند، این در حالی است که بعد از استفاده این روش می‌توان اظهار تمایل به آن کار را در کودک مشاهده کرد.

بدترین کار در تشدید لجبازی کودک، تهدید کردن او است. باید بتدریج او را نسبت به کاری که باید انجام دهد آماده کنید و قواعدتان را خیلی روشن و قابل درک بیان کنید.

لجبازی کودکان را بپذیرید!

تعجب کردید؟ قبل از این که از این تیتر عصبانی شوید تا انتهای مطلب را بخوانید. قطعا هیچ کس تحمل بچه ای لجباز و یک دنده را ندارد.اما واقعیت این است که لجبازی جزو مراحل طبیعی رشد کودک است و استثنا بردار هم نیست. برخی اوقات از والدین می‌شنویم که «این بچه نیم وجبی داره تو روی من می‌ایسته»؛ این ایستادگی در مقابل والدین نیست و تا ۶ یا ۷ سالگی ادامه دارد و کم کم به مرحله نهفتگی وارد می‌شود. به طور کلی کودکان از صفر تا ۲ سالگی به شدت به ما وابسته‌اند. از ۲ تا ۳ سالگی آغاز لجبازی و منفی کاری است. آنها می‌خواهند خود را ثابت کنند و به استقلال برسند و همین را والدین لجبازی می‌نامند. در حالی که این‌گونه رفتار‌ها لجبازی نبوده بلکه نوعی منفی کاری برای اثبات وجود و به دست آوردن استقلال است.

همه کودکان کارهایی را انجام می‌دهند که از آن منع شده‌اند. در این صورت عده‌ای از والدین یا با تنبیه کلامی یا بدنی با فرزند مقابله می‌کنند. گروهی هم تلاش می‌کنند با دلیل و برهان خطای کودک را به او گوشزد کنند. برخی هم چشم‌پوشی می‌کنند و بی‌تفاوتند و در واقع نمی‌دانند چه واکنشی باید نشان دهند. اما انضباط خشک و خشن و بی‌رحمانه قابل پذیرش نیست بلکه رفتار والدین باید قاطع، محکم و توام با محبت باشد. به‌گونه‌ای که کودک بدون تنبیه خود را ملزم به رعایت قوانین کند و این اطاعت زمانی به بهترین نحوه عمل می‌کند که کودکان احساس مسئولیت کنند و با این احساس از کاری که منع‌شان می‌کنیم صرف نظر کنند.

این کار را هرگز با کودک لجبازتان انجام ندهید



نخستین دوره در سنین ۲ تا ۵ سالگی قرار دارد و دومین مرحله آن نیز همزمان با سنین نوجوانی است. بنابراین باید بدانید که رفتاری که والدین آن را لجبازی می دانند یک رفتار طبیعی و مرحله ای بهنجار از روند رشد کودک است.

برای تشخیص آن که کدام رفتار کودک بهنجار و کدام رفتارش نابه هنجار است توجه به عوامل محیطی، فرهنگی و زیست شناختی دخیل در ایجاد و شکل گیری آن رفتار اهمیت بسزایی دارد. یکی از جنبه های وابسته به عوامل زیست شناختی که در بررسی یک رفتار نقش بسزایی دارد " سن " است. در رابطه با مشکل " لجبازی " در کودکان، سن وقوع این رفتار را نیز باید حتماً در نظر گرفت؛ زیرا مشخص شده است که پافشاری شدید بر عقیده خود و گرایش به انجام رفتارها به آن صورتی که صرفاً خود کودک دوست دارد (که اصطلاحاً از سوی والدین " لجبازی " نامیده می شود) در دو مقطع سنی طبیعی است؛ نخستین دوره در سنین ۲ تا ۵ سالگی قرار دارد و دومین مرحله آن نیز همزمان با سنین نوجوانی است. بنابراین باید بدانید که رفتاری که والدین آن را لجبازی می دانند یک رفتار طبیعی و مرحله ای بهنجار از روند رشد کودک است.

این نشانه ها طبیعی اند

از جمله نشانه های رفتاری کودکان در این سنین شامل این موارد می شود :

۱ - در این سنین فرزند شما بیش از هر زمان دیگری از کلمه " من " استفاده می کند، کلمه دیگری که به دفعات از او می شنوید "خودم" است. بنابراین جملات رایجی که کودک بیان می کند عبارت است از " من می توانم "، " خودم می خواهم انجام دهم "، "من این جوری دوست دارم" و کلیه عباراتی که نشان دهنده رفتاری مستقل از رفتار شماست.

۲ - فرزند شما به شدت برای انجام کاری تمایل نشان می دهد که شما نمی خواهید وی آن را انجام دهد و یا از انجام کاری سر باز می زند که شما دوست دارید او حتماً انجام دهد. این رفتار مقابله ای و مخالفت جویانه در مقابل هر موضوع بی اهمیتی ممکن است روی دهد.

۳ - او تلاش می کند تا با گریه، داد و فریاد و حتی اعمال زور به خواسته اش دست یابد وآن قدر پافشاری می کند که شما در مقابل او کوتاه بیایید.

بنابراین همان طور که مشاهده می کنید بسیاری از رفتارهایی که ممکن است به حساب بد تربیت شدن کودک گذاشته شود قسمتی از جریان رشد اوست که منطقاً رسیدن به این مرحله نشان دهنده رشد طبیعی اوست.

بهترین رفتار با کودکان لجباز

با این حال مسلماً این رفتارها برای والدین آزاردهنده است و تثبیت این سبک رفتاری در کودک نیز مناسب نخواهد بود. به همین دلیل برای سپری کردن این مرحله بهتر است که شیوه رفتار مناسب با لجبازی کودکان را بیاموزید. در ادامه به چند مورد از این راهبردها اشاره می شود:

۱ - اولین تغییر را در خود ایجاد کنید

برای هر موضوع بی اهمیتی روی رفتار دلخواه تان اصرار نکنید. اگر واقعاً رفتاری از کودک سر می زند که واقعاً دخالت نکردن شما برای او یا دیگران خطرناک است آنگاه وارد عمل شوید در اصطلاح خودتان را بیهوده هزینه نکنید. مثلاً اگر می خواهد بازی کند به زور او را مجبور نکنید که با شما عصرانه بخورد.

۲ - با او مقابله نکنید

تحت هیچ شرایطی آن قدر با او مقابله نکنید که سبک مقابله کردن در او تثبیت شود و عادت کند به شما به چشم یک متخاصم نگاه کند که همواره دوست دارید او را آزار دهید و کنترلش کنید.

۳ - رفتارهای خود با کودک یا همسرتان را ارزیابی کنید

اگر فرزند شما می بیند که بزرگ ترها خصوصاً والدینش با انجام رفتار مقابله ای و لجبازی به خواسته های خود دست می یابند چگونه از او انتظار دارید که او چنین رفتاری را به کار نبرد؟!

۴ - زمانی که کودک لجبازی می کند شما نیز متقابلاً رفتار کودکانه نداشته باشید و بر خواسته خود اصرار نورزید

بلکه با بی توجهی از او دور شوید و خود را به کار دیگری مشغول سازید تا او دریابد که در هر زمانی که بخواهد از این طریق به خواسته اش برسد توجه شما را از دست می دهد. البته دقت کنید که از هر نوع خشونتی پرهیز کنید. به این معنا که والدین باید در مقابل رفتارهای منفی کودک هیچ واکنش کلامی، دیداری و شنیداری انجام ندهند انگار که چیزی را ندیده اند.

۵ - شما باید برای کودک این فرصت را فراهم کنید که خود او کارهایش را انجام دهد

مسئولیت برخی کارهایی را که دشوار نیست و با سن او تناسب دارد به او بسپارید هرچند که بسیار جزئی باشد. در برخی زمینه ها نظر او را جویا شوید و مطابق خواسته منطقی او عمل کنید.

۶ - والدین باید همزمان دیگر رفتارهای او را که می پسندند مورد توجه و تشویق قرار دهند، مثلا کودکی را که دارد فریاد می زند به محض آن که آرام شد، تشویق کنند .

برادر منم با پسر 2 ساله و نیمه اش همین مشکلو داره

مرسی خیلی خیلی خوب بود واقعا نیاز به این مطلب داشتم و سعی میکنم هر چند روز دورش کنم تا مطالبشو بهتر یاد بگیرم عالی بود عالی

ممنون مطلب خوبی بود