داستان انجیلا 💘
قسمت سی و نهم
بخش سوم
حالا ذهنم خیلی مشغول بود و پریشون شده بودم ... انگار آدم گاهی تو نادونی زندگی کنه براش بهتره ...
من که نمی تونستم به مهبد حرفی بزنم یا بازخواستش کنم , چرا کنجکاوی می کردم ؟ چه سودی برای من داشت ؟ ...
مهبد وقتی اشتباهی می کرد و من تذکر می دادم , عصبانی می شد ... اون حتی یک وقت می رفت تو یک کوچه ی بن بست و من بهش می گفتم , با من دعوا می کرد که چرا گفتی ...
هیچ اعتراضی رو نمی شنید و تحمل انتقاد رو نداشت ... تنها زمانی خوشحال بود که تایید می شد و ازش تعریف می کردن ...
من شخصیت اونو می شناختم و سعی می کردم تا اونجا که ممکنه باهاش بسازم , تا یک وقت خدای نکرده دوباره دچار مشکل نشم ...
از زندگیم راضی بودم چون به من عشق می ورزید و دوستم داشت ... به من می گفت تو مثل ملکه ها می مونی ... دلم می خواد وقتی می برمت جایی , یک تاج بذارم روی سرت ...
مونس رو خیلی دوست داشت و واقعا مثل پدر باهاش رفتار می کرد ...
مناسبتی لازم نبود که اون به من طلا و جواهر هدیه بده ... هر هفته یک تیکه ی قابل توجه برای من می خرید ... ولی من نمی دونم چرا هیچ احساس مالکیت روی اون همه طلا و جواهر نمی کردم و هر بار به جای اینکه خوشحال بشم , یک حس غریب و نا آشنا وجودم رو از نفرت پر می کرد ...
و همش دنبال معماهایی بودم که تو ذهنم به وجود میومد ...
با خودم حرف می زدم ... انجیلا انرژی منفی نفرست , کائنات با فکر آدم تغییر می کنه ... مثبت فکر کن تا همه چیز مطابق میلت پیش بره ...
ولی نمی تونستم جلوی احساسم رو بگیرم ...
نمی شد حرفای مهین خانم رو فراموش کنم ... زمانی که مهبد به من گفته بود دو سال پیش طلاق گرفتیم , با زمانی که مهین خانم گفته بود خیلی فرق داشت ...
نکنه زینب از دست من ناراحت باشه ... نکنه من باعث بدبختی اون باشم ...
نکنه اگر من همسر مهبد نمی شدم اونا دوباره با هم آشتی می کردن ...
خدایا کمکم کن که قدمی خلاف میل تو بر ندارم ... کمک کن تا حق کسی رو پایمال نکنم ...
منو به خودم وا نگذار که ناتوانم و اگر نور وجود تو در من نتابه , هیچم ...
خدایا فقط ذره ای از اون نور رو در وجودم روشن کن که در تاریکی امیدی به رسیدن ندارم ...
ناهید گلکار
