قصه ی من 🌿 ❣️
قسمت بیستم
بخش پنجم
مجتبی هر بار که امین به طرف نصرت حمله می کرد , نه تنها جلوشو نمی گرفت بلکه یک طوری هم دلش خنک می شد ...
به زبون اومد و گفت : بر فرض محال , ببین نصرت دارم می گم محال ... اگر مریم خانم تو را زد , وظیفه ی تو این بود که دستشو بگیری ببری یک گوشه باهاش حرف بزنی و مثل دختر خودت اشتباهشو بهش نشون بدی ...
اون وقت می دیدی که چقدر اون شرمنده می شد ... البته رفتار تو نباید طوری باشه که کسی اجازه این کارو به خودش بده ...
چرا ندا و نسرین و نهال با اون مشکلی نداشتن ؟ بازم نمی خوای قبول کنی ؟ پس دیگه حرف نزن و دیگران رو تحریک نکن ...
برو یه جا بشین بذار فکر کنیم چیکار باید بکنیم ...
نصرت گفت : تو دیگه دهنت رو ببند , خودتو عقل کل می دونی و هیچی نمی فهمی ...
میون این شلوغی ها تلفن زنگ زده بود ... نهال گوشی رو برداشت و داد زد : بسه دیگه ... تلفن ...
امین آقا غلامرضا پشت خط منتظره ...
امین گفت: وای خدا , چی جواب این مرد رو بدم ؟ ... آقا جون تو رو خدا شما برو باهاش حرف بزن ...
یدالله خان گفت : شماها گند زدین , من برم جمع کنم ؟ من رو ندارم ... چی بهش بگم آخه ؟ دخترت رفته ؟ نمی گه تو مرده بودی ؟ پسرت و زنت مرده بودن ؟ اصلا بپرسه برای چی رفته , چی بهش بگم ؟ ...
امین گفت : مجتبی جون , قربونت داداش ... خودت باهاش حرف بزن , یک چیزی بگو تا فردا ...
مجتبی گفت : به نظرم راستشو بگین از همه بهتره ... اگر رفته باشه سبزدرّه تا صبح می رسه , حداقل اینکه به ما خبر می ده می ریم دنبالش ...
یدالله خان گفت : راست میگه ... برو آقا جون , یک طوری نگی شوکه بشن ... بگو با خواهر امین حرفش شده و بیخودی از خونه رفته ... بذار بدونه امین مقصر نیست ...
ناهید گلکار
