یک اشتباه جزیی 🌹
قسمت چهارم
بخش اول
مسعود عصبانی شده بود و حالت تهاجمی به خودش گرفته بود ...
کاملا معلوم بود که هوا پسه و من خیلی زیاد , از این حالت اون می ترسیدم و معمولا کوتاه میومدم ...
گفت : اولا که من خونه ی مامان بودم , تو کی زنگ زدی ؟ برای چی منو کنترل می کنی ؟ منِ بدبخت دو ساعت تو ترافیک بودم ...
دوما خوب تو فکر می کنی کجا رفته بودم ؟ اگرم رفته بودم , خوب کردم ...
با لحن آروم تری گفتم : نه ... خوب ... من چه می دونم کجا رفته بودی ... نگرانت شدم ...
مگه من آدم نیستم بهم یک خبر بدی ؟ ...
تازه فکر کردم رفتی پیش احمد ...
گفت : آخه من چی بهت بگم ؟ اگر می خواستم برم پیش احمد که بهت می گفتم ... اگر نگران بودی چرا زنگ نزدی ؟ این ادا و اطوارا برای چیه ؟ ...
از ترس پشتمو بهش کردم و گفتم : زود باش بیا , شام رو دارم می کشم ... حالا که خدا رو شکر اومدی ...
به دل نگیر ... دیر کردی , عصبی شدم ...
کیارش از سر و صدای ما وحشت کرده بود ... اونم یک طورایی از عصبانیت باباش می ترسید ...
با گریه گفت : دعوا نکنین ... داد نزن ...
مسعود بغلش کرد و گفت : چیزی نیست بابا , مامانت مثل اینکه خوشش اومده هر شب حال منو بگیره ...
تمام شب رو فکر می کردم و از اینکه امکان داشت مسعود با کسی رابطه داشته باشه , قلبم آتیش می گرفت ...
ولی دیگه در این مورد حرفی نزدم و منم درست مثل فرح دلم می خواست از کار شوهرم سر در بیارم ...
مسعود صبح ها یک ساعت زودتر از من از خونه بیرون می رفت و چون هوا سرد بود به خاطر کیارش زنگ می زدم آژانس ...
آقای خزاعی تلفن رو جواب می داد ... اگر راننده بود که می فرستاد , اگر نبود فورا خودش میومد و منو می رسوند ...
اون روز هم با آقای خزاعی رفتم مهد ...
داشتم فکر می کردم اگر بخوام مسعود رو تعقیب کنم اون بهترین گزینه است ...
این بود که ازش پرسیدم : آقای خزاعی , شما در اختیار مسافر ساعتی چند می گیرین ؟
گفت : در خدمتم خانم , هر امری داشته باشین قابلی نداره ... کجا کار دارین ؟
گفتم : نه ... امروز که نه ... ولی خودم بهتون زنگ می زنم ...
ناهید گلکار
