یک اشتباه جزیی 🌹
قسمت چهارم
بخش دوم
تو مهدکودک مثل یک روح سرگردون بودم و دست و دلم به کار نمی رفت ...
بالاخره زنگ زدم به خونه ی مامانِ مسعود تا خاطرم جمع بشه و گفتم : سلام مامان جون ... خوبین ؟
گفت: به به , گلناز خانمِ گل ... من خوبم دخترم , تو چطوری ؟ کیارش خوبه ؟
گفتم : آره مامان ... دیدم دیشب مسعود نرسید بیاد خونه ی شما , گفتم امروز من میام و به اونم می گم بیاد تا دور هم باشیم ...
گفت : مسعود ؟ اون که دیشب اومد , به تو نگفت ؟
دیر رسید ... انگار بچه ام تو ترافیک مونده بود ...
منِ حاضر جواب فورا درستش کردم و گفتم : وای مامان جون , نمی دونی اومد چقدر خسته بود ... اصلا دهنش باز نمی شد حرف بزنه , طفلک مسعود ... منم چیزی ازش نپرسیدم ...
حالا عیب نداره , من که شما رو ندیدم ... دلم براتون تنگ شده , از راه مهد میام اونجا ... شما کاری ندارین ؟ مزاحم نیستم ؟ ...
گفت : خیلی خوشحالم کردی , منتظرتم ... نه , چه کاری مهم تر از دیدن تو و کیارش ؟ ...
یک نفس راحت کشیدم ... ای خدا , من چقدر خرم ... آخه چرا به حرف فرح دارم زندگیمو به هم می زنم ؟ بیچاره مسعود حق داشت از دستم عصبانی بشه ...
اون روز من کیارش رو برداشتم و رفتم خونه ی مامان ...
تو راه زنگ زدم به مسعود و گفتم که بیاد و با هم برگردیم ...
یکم نق زد که اون طرفا شلوغه و من دیشب اونجا بودم , چرا بامن هماهنگ نکردی ؟ ...
ولی قبول کرد و اومد و آخر شب با هم برگشتیم خونه ...
همه چیز یادم رفته بود ... خیلی خوب و خوش با هم گفتیم و خندیدیم ...
مرتب بهش نگاه می کردم ... انگار تا حالا نفهمیده بودم اینقدر اونو دوست دارم و ترس از دست دادن اون به جونم افتاده بود ...
اما دیگه تصمیم نداشتم شکی تو دلم نگه دارم ...
می خواستم مثل گذشته بهش اعتماد کنم تا زندگیم خراب نشه ...
ناهید گلکار
