مشاعره

دوستان بفرمایین مشـــــــــــــــــــــــــاعره



آخرین حرف هر بیت شروع بیت بعدی است 



.

.

.

.

من هیچ نگویم که مرا آنکه سرشت 



از اهل بهشت کرد یا دوزخ زشت 

دل بیمار شدازدست رفیقان مددی
تاطبیبش به سراریمودوایی بکنیم

موی سپیدم رو تو آینه دیدم
زود پریدم یه رنگ موخریدم

موی سفید را فلکم رایگان نداد
این رشته را به نقد جوانی خریده ام

نمیخوام م بدم میخوام ا بدم
این کوزه چومن عاشق زاری بودست
دربند سرذلف نگاری بودست
این دسته که برگردن ان میبینی
دستیست که برگردن یاری بودست

تا توانی دلی بدست آور
دل شکستن هنر نمی باشد

دل من دیگه خطا نکن باغریبه ها وفانکن
زندگی روباختی دل من مردموشناختی دل من

نازنینا ما به ناز تو جوانی داده ایم
دیگر اکنون با جوانان ناز کن با ما چرا

اای دوست بیا تا غم فردا نخوریم
وین یکدم عمر را غنیمت شمریم

مشاعره میکنم با مرد ملا
جوابم را بده صد قل هو اله

حدیث از مطرب ومی گو وراز دهر کمتر جو
که کس نگشود ونگشاید به حکمت این معما را 

اگر آن ترک شیرازی بدست آرد دل مارا
به خال هندویش بخشم سرو دست و تن و پارا
هر آن کس چیز میبخشد زمال خویش میبخشد
نه چون حافظ که میبخشد سمرقنمد بخارارا

اگر دشنام فرمایی وگر نفرین دعاگویم
جواب تلخ میزیبدلب لعل شکرخا را

آنكه دائم هوس سوختن ما ميكرد
كاش مي آمد واز دور تماشا ميكرد

دوستان شرح پریشانی من گوش کنید
قصه بی سر و سامانی من گوش کنید

در کوی نیک نامی مارا گذر ندادند
گر تو نمی پسندی تغییر کن قضارا

آدميزاد اگر بي ادب است آدم نيست
فرق در بين بني آدم و حيوان ادب است

تار و پود عالم امکان، به هم پیوسته است
عالمی را شاد کرد آنکس که یک دل شاد کرد

تو ای شیرین و آلمای عزیزم
برای جفتتون من چای میریزم

در این زیباکده داریم صد دوست
یکی از این همه شیرین و ahooست

تو طاعت حق کنی به امید بهشت
نه نه تو نه عاشقی که مزدوری تو