آفتاب: به گفته «مایکل جی. شیرهان»، بوم‌شناس رفتاری دانشگاه کالیفرنیا، تعاملات اجتماعی دیداری تقریبا هدایت‌کننده مسیر تکاملی هستند. بسیاری از حیوانات از بو یا آواها برای شناسایی دیگران استفاده می‌کنند و این موضوع ویژگی‌های چهره‌ای متمایزی را به ویژه برای حیواناتی که در تاریکی زندگی می‌کنند، بی‌اهمیت کرده است. اما انسان‌ها به گونه‌ای دیگر هستند چون در شناسایی چهره‌ها خبره هستند و بخشی از مغز آن‌ها نیز مسئول این کار است.



هم‌اکنون بررسی‌های محققان نشان می‌دهد انسان‌ها منحصر‌به‌فرد و قابل‌تشخیص گزینش شده‌اند. به ادعای این محققان، تعاملات اجتماعی احتمالا منجر به گزینش انسان‌ها برای این موضوع شده که به طور منفرد قابل‌تشخیص باشند و این بدین معناست که ساختار اجتماعی انسان تکامل آنچه که انسان‌ها به نظر می‌رسند را هدایت کرده است.



دانشمندان حاضر در این تحقیق دریافتند ویژگی‌های چهره نسبت به دیگر ویژگی‌های بدن مانند طول دست انسان بسیار متنوع‌ترند و این که مشخصه‌های صورت مستقل از ویژگی‌های چهره دیگران هستند. به طور مثال، افراد با دستان بلندتر، پاهای بلندتری نیز دارند در حالی که افراد با بینی‌های پهن‌تر یا فاصله زیاد بین چشم‌هایشان، دارای بینی‌های درازتر نیستند. این یافته‌ها نشان می‌دهد تنوع‌پذیری چهره از طریق تکامل افزایش یافته است.



محققان همچنین ژنوم‌های افرادی از سراسر جهان را مقایسه کردند و دریافتند در مقایسه با نواحی ژنومی جاهای دیگر بدن، تنوع ژنتیکی بیشتری در نواحی ژنومی کنترل‌کننده ویژگی‌های چهره وجود دارد. بنابراین ویژگی‌های چهره متنوع‌تر از دیگر ویژگی‌های بدن بوده و ژن‌های موجود در پس آن‌ها نیز دارای سطوح تنوع‌پذیری بیش‌تری هستند.



به گفته تیم علمی حاضر در این مطالعه، نواحی ژنوم فراوانی در ویژگی‌های چهره دخالت دارند بنابراین تنوع‌های ژنتیکی صورت بسیار ظریف هستند. دانشمندان مطالعات خود را با بررسی پایگاه داده‌ای ارتش ایالات متحده روی اندازه‌گیری‌های بدن انسان انجام دادند که این اندازه‌گیری‌ها از پرسنل زنان و مردان حاضر در این ارتش و در سال 1988 به دست آمده بودند.



محققان همچنین به داده‌های جمع‌آوری‌شده در پروژه «ژنوم 1000» دسترسی داشتند که این پروژه بیش از هزار ژنوم انسان را از سال 2008 توالی داده بود و تقریبا 40 میلیون تنوع ژنتیکی انسان‌ها از سراسر جهان را فهرست‌بندی کرده بود.



به گزارش ایسنا، جزئیات این پژوهش در مجله Nature Communications منتشر شده است.