۱۱:۲۷ ۱۳۹۸/۵/۲۲
سلام فرک خوبی؟
راست میگی من کاملا درک میکنم و بهت حق میدم که برات مهم باشه.
چیزایی که باعث میشه ما خوب نتونیم همکاری کنیم چندتا نکته ست برای من.
یکی اینکه ما در جریان نیستیم قراره چه اتفاقی بیفته. برای همین سعی میکنیم چیزی ننویسیم که سناریوی اصلی رو خراب کنه. مثلا اینکه جادوگرها بخش مهمی از قسمت ریورزلند رو به خودشون اختصاص دادن در حالی که به نظر میرسه خیلی ایده خاصی پشتش نیست، من نمیتونم اصلا واردش بشم.
یا اینکه من نمیدونم موناگ قراره چقدر پیش بره، کی به کی بشه. کی موفق بشه، روی چه حسابی شکست بخوره و ...
اگه این چیزا رو ندونی و بخوای بنویسی مثل اون ژانر داستان نویسی اولمون میشه که هر کسی به سمتی بکشه داستانو که جالبه اما نه توی این داستانمون که فازش کاملا متفاوته.
مورد بعدی هم بحث پاسکاری هست. یعنی مثلا بچه های ریورزلند باید تو قسمت خودشون یه کارایی بکنن که ما تو قسمت خودمون بتونیم ادامه ش رو بنویسیم.
من سعی کردم توی قسمت های خودم چه وقتی شاردل رسید به وگامانس و با گودریان اینا جلسه داشت، چه وقتی که توی جلسه سه اقلیم بحث میشد نقش قابل قبولی براشون در نظر بگیرم. همینطور قبل تر در زمان جنگ سه اقلیم هم سعی کردم که گروه ریورزلندی نقش پررنگی داشته باشن.
اما توی قسمت مربوط به خود سرزمین شاردل اینا کار خاصی نمیکنن که من متوجه بشم باید از زاویه خودم توی قسمت خودم چی بهش اضافه کنم.
مورد بعدی هم اینه که چون فاصله بین قسمت ها خیلی زیاد شده، شخصیت ها و نکات ظریفشون تا حدی فراموش میشه. من الان راحت بگم چز شاردل و سیمون و یکی دوتای دیگه، بقیه رو جوری یادم نیست که بتونم براشون دیالوگ بنویسم. همینا هم کمرنگ شدن. حتی شخصیت های خودمم نوشتنشون برام سخت شده با اینکه دو سال باهاشون زندگی کردم.
این تیم موناگ اینا و جاسوسه کی بود و کی به کیه که اصلا!
شاید بعضی از این مسائل راه حل قطعی نداشته باشه اما میتونیم یه سری چیزا رو تلاش کنیم و بهتر کنیم.
در ضمن نوبت مهرنوشه که بنویسه.
