۱۵:۱۶ ۱۳۹۳/۶/۱۹
6-1. تجربه دینی
یکی از محورهای مهمی که پائولو کوئیلو آن را در جای جای آثار خویش به‌کار می‌برد، مسأله تجربه دینی است. تأکید بر تجربه کردن دین، ریشه در شکست فلسفه غرب برای تبیین صحیح و منسجم باورهای دینی دارد. تشکیک در متون مقدس، یأس از عقلانیت دینی و بروز جریان‌ها‌ی احساس‌‌گرایی در غرب، روند نگاه تجربی و احساس به دین را تشدید کرد و در برابر، جریان تعقلی در حوزه دین‌پژوهی را به ضعف کشاند. کوئیلو از این جریان فراگیر غربی کاملاً تأثیر پذیرفت و با نگاهی تجربی به مقوله وحی و ایمان، دین را تا حد تجربه درونی تقلیل داد.
اینک نمونه‌هایی از اندیشه پائولو کوئیلو:
می‌نویسد: مراسم سنتی مذهبی بسیار مهم است. باعث می‌شود در تجربه گروهی نیایش و ستایش، با دیگران سهیم شویم؛ اما هرگز نباید از یاد ببریم که یک تجربه روحانی، فراتر از هر چیز یک تجربه علمی از عشق است و در عشق قانونی نیست. یا در جای دیگر می‌نگارد: [خدا برای من فقط] یک تجربه ایمانی است؛ فقط همین. من فکر می‌کنم توصیف خداوند یک دام است.
طی یک سخنرانی، این پرسش را کسی مطرح کرد و من گفتم: نمی‌دانم، خدا برای من همان که برای تو هست و همه حضار مدت طولانی دست زدند. (پائولو کوئیلو، 1383 : 44)یا می‌نویسد: در یک رابطه، تنها عشق و حواس پنج‌گانه را که فعال شده است، بیدار نگه‌دار. فقط در این صورت رابطه با خداوند را تجربه خواهی کرد. (پائولو کوئیلو، 1379 : 205)با توجه به مجموع سخنان پیش‌‌گفته از نظر کوئیلو دین، ایمان و خدا چیزی جز یک تجربه درونی نیست. در اینجا مناسب است مسأله تجربه دینی یا به تعبیر بهتر، تجربه‌گروی دینی را باز شکافیم.
ادامه دارد...
.پائولو کوئیلو ، 1383، کنار رود پیدرا نشستم و گریستم، ترجمه آرش حجازی، تهران، کاروان.
. پائولو کوئیلو، 1379، بریدا، ترجمه آرش حجازی و بهرام جعفری، تهران، کاروان.
