بی قــرار چشـــم هایت، دســـته دسته سارها
طعـم لــــب هایـــت شفـــای عاجـــل بیـــمارها
چشم هایت را نبند... این بی محلی کافی است
تــــا بگیـــری قـــدرت پــــرواز را از ســـارها
داس و دهــــقان، همــــه وقتِ درو، دیــوانه اند
مثــل موهـــای تـــو آشــــفتند گنــــدم زارهــــا
تازه از عـــــطر نفــس های تـــو فــــهمیدم چرا
کارشان رو بــــه کســــادی می رود عطــــار ها
جای رســـم دایره، گــــاهی مـــربع می کــشند
عقــل را پر داده عشقــــت از ســـــرِ پــرگـارها !
تا بـــماند یادگــــاری، چهــــره ات را مـــی کشم
مثـــــــل انســـــانِ نخستــــین بر تن دیــــوارها...
سورنا جوکار
