اشعار پارسی

آتش و آب و آبرو با هم.
هر سه گشتند. در سفر. همراه.

عهد کردند. هر يکى گم شد. 
با نشانى ز خود. شود پيدا. 

گفت آتش. به هر کجا دود است. 
ميتوان يافتن. مرا آنجا. 

آب گفتا. نشان من پيداست. 
هر کجا باغ هست و سبزه بيا. 

آبرو رفت و گوشه اى بگرفت. 
گريه سر داد. گريه اى جانکاه. 

آتش آن حال ديد و حيران شد. 
آب. در لرزه شد. ز سر تا پا. 

گفتش آتش. که گريه ى تو ز چيست ؟
آب گفتا. بگو نشانه   چو ما

آبرو لحظه اى به خويش آمد
ديدگان پاک کرد و کرد نگاه

گفت. محکم مرا نگه داريد
گر شوم گُم نميشوم پيدا
«رهی معیری»