۱۲:۱۹ ۱۳۹۶/۳/۲۱
توی افکارم غوطه ور شده بودم. اصلا یادم رفت که فرزانه هم توی ماشینه. رسیدم دم خونه، حوصله نداشتم برم توی پارکینگ و خوشبختانه یه جای پارک نزدیک در بود و پارک کردم. اومدم پیاده شم که فرزانه گفت، من باهات بالا نمیام رادمهر.
یهو ترسیدم و پریدم و یادم اومد اونم توی ماشینه. گفتم، قرارم نیست بیای، برو پی کارت. به سلامت. فقط یادت باشه اگه دنبال دردسر بگردی، منم بدجوری تنم میخواره.
گفت میخوام کیا رو ببینم که خیالم راحت شه سالمه.
متوجه شدم که اتفاقا خیلی دلش میخواد با من بیاد بالا. اما نمیدونستم دلیلش چیه. ترس، نقشه جدید، یه حس درونی یا چی.
گفتم من باهاش حرف زدم خوبه. ولی موردی نداره بیا ببینش.
کیا تعریف کرد که بهش زنگ زدن و گفتن رادمهر باخته و برای اینکه شرطش رو انجام بده به کمک تو احتیاج داره. گفتن نه با موبایلش نه خونه ش نه پلیس تماس نگیر. من چند ساعتی صبر کردم و چون ترسیدم تماس بگیرم گفتم اگه سر کاری باشه تو بلاخره باهام تماس میگیری. اما خبری ازت نشد.
من گفتم: لعنتی. من داشتم تمرین میکردم و مقدمات رو آماده میکردم به هیچی فکر نمیکردم. گفتم شما خودتون هر روز میومدید اینجا لابد کاری برات پیش اومده و میای.
ادامه داد که وقتی رفت سرقرار و با شماره ای که بهش داده بودن تماس گرفت اون رو بردن توی یه ساختمون، با چند نفر دیگه. همگی خیلی ترسیده بودیم اما هیچکس کاری به کار ما نداشت. هر یکی دو ساعت یکیمون رو صدا میکردن و میبردن بیرون. من بدجوری دلهره گرفته بودم. تا اینکه نوبت من شد. منو بردن خارج شهر توی یه سیلو، باورت نمیشه خیلی بزرگ بود، همه جاش رو بهم نشون دادن نمیدونم چرا. هر چی بگی توش بود. ماشین های خیلی گرون قیمت. اسلحه. مسلسل، تیربار! کلی کانتینرهای مختلف. بعد گفتن بازی تو امروز نیست. اما اگه رادمهر ببازه باید جریمه بدی. در غیر اینصورت ماه بعد نوبت تو هم میشه. کلی هم ازم فیلم گرفتن ...
