ایر دراپ در آی او اس 7، و احتمالات جالب برای اشتراک گذاری محتوا بین دستگاه ها:
سر
و صدا پیرامون طراحی جدید iOS و جانی آیو آنقدر زیاد بوده که تا حدی ویژگی
های نرم افزاری جدید حاصل کار کریگ فدریگی و تیمش را به حاشیه رانده. یکی
از امکانات جدید، AirDrop است که می تواند رفتار کاربران در زمینه "به
اشتراک گذاشتن" چیزهای مختلف را تغییر دهد. البته این هم مثل دیگر ویژگی
های اکو سیستم اپل، محدود به کاربران این شرکت است ولی شاید اشاره به
احتمالات ممکن، برای کاربران دیگر پلتفرم ها هم جالب باشد چون بالاخره شرکت
ها بیکار نمی نشینند و در رقابت با هم، ویژگی های مشابهی را به محصولات
شان اضافه می کنند.
AirDrop که مدت ها است در مک حضور دارد، حالا به iOS 7 هم اضافه شده و به
کاربران امکان می دهد عکس ها، ویدیو ها، صفحات وب، افراد حاضر در فهرست
تماس، و "هر چیز دیگری از هر اپلیکیشنی که دکمه Share دارد" را به شکل بی
سیم برای هم ارسال کنند. در اینجا وای-فای و بلوتوث به کمک می آیند و هیچ
تنظیم خاصی هم لازم نیست، و البته موارد ارسالی به طور خودکار رمزنگاری می
شوند تا امنیت حریم خصوصی کاربران حفظ شود.
امکان اشتراک فایل ها که ایردراپ برای کاربران آی او اس ارائه می کند، از
قدیم با بلوتوث در اختیار کاربران سایر پلتفرم ها بوده. همچنین شرکتی مثل
سامسونگ با ویژگی S Beam امکانی مختص تلفن های خود را ارائه کرده. اما چیزی
که ایردراپ را متمایز می کند، امکان استفاده در تمام اپلیکیشن های سازگار
با آن، برای ارسال هر نوع اطلاعاتی است، و نه فقط عکس و ویدیو و فهرست
تماس. ایردراپ که به طور پیش فرض بر روی iOS 7 قرار دارد، تجربه کاربری
یکسان در تمام دستگاه ها، و البته کاملا بی سیم را ارائه می کند، بدون نیاز
به تماس فیزیکی آیفون ها یا آیپد ها با هم.
اما Android Beam ،S Beam و اپلیکیشنی مثل Bump همگی نیازمند تماس فیزیکی
تلفن ها با هم هستند. حتی استاندارد فراگیرتری مثل NFC هم نیازمند تماس از
نزدیک است. مشکل دیگری که در اندروید هست رابط کاربری متفاوت اپلیکیشن ها
(حتی نسخه های مختلف یک اپلیکیشن) است که یک فضای کاملا مشترک را برای
کاربران فراهم نمی کند، اما ایردراپ برای همه کاربران iOS 7 محیطی یکسان
خواهد داشت.
ایردراپ برای جا به جا کردن داده ها، به تماس فیزیکی نیازی ندارد بلکه یک
حساب آیکلود می خواهد و بعد از شناسایی محل افراد، یک ارتباط وای-فای بین
دستگاه ها برقرار کرده و فایل ها را انتقال می دهد. استفاده از آیکلود به
ایردراپ امکان می دهد که مکان کاربران را بهتر تشخیص دهد و انتقال راحت
انجام شود. اما انتقال دهنده های اندرویدی، یا از طریق بلوتوث، یا پس از
تایید با NFC (تماس فیزیکی) و به وسیله وای-فای دایرکت انتقال را انجام می
دهند. بنابراین اپل کار شناسایی را از طریق ابرها انجام داده، اندروید از
طریق تماس فیزیکی.
احتمالات ممکن برای اکوسیستم
تصور کنید که بشود این کارها را با سیستمی مشابه ایردراپ انجام داد:
- در فروشگاه ها، خرده فروشان کوپن های خرید را از طریق اپلیکیشن Passbook برای شما ایر دراپ کنند.
- در مترو یا قطار بتوانید با غریبه ها، بازی های چند نفره کنید.
- در محیط کار بتوانید یادداشت های کاری را به همکاران دهید.
- توسعه دهندگان بتوانند، به کاربرانی که با ایردراپ نسخه trial اپلیکیشن را برای دوستان شان می فرستند، تخفیف بدهند.
- و در نهایت خانواده ها بتوانند یادداشت ها، عکس ها، فهرست ها، و اطلاعات
مربوط به اپلیکیشن ها را بین دستگاه های خود به اشتراک بگذارند.
اگر دستگاه های موبایل همگی بتوانند از امکانی فراگیر با قابلیت هایی مشابه
ایردراپ برخوردار شوند، یعنی هر نوع داده ای را بتوان بین دستگاه ها و
اپلیکیشن های آنها منتقل کرد، نوع رفتار کاربران در زمینه به اشتراک گذاری
محتوا یا داده نیز تغییر خواهد کرد و این آینده را خیلی جذاب خواهد کرد.
ولی دریغ که مثل همیشه رقابت بین شرکت ها باعث این می شود که بخواهند سیستم
های اختصاصی شان را تنها برای پلتفرم خود ارائه کنند و این یعنی کاربران
پلتفرم های مختلف شانس برخورداری از امکاناتی مشابه و فراگیر را نخواهند
داشت.
