داستان انجیلا 💘
قسمت چهل و چهارم
بخش ششم
هر چی دنبال مهبد گشتم , نبود ...
از اونجا اومدم بیرون و رفتم سوار ماشینم شدم ... در حالی که با چشم همین طور دنبال اون می گشتم , راه افتادم ...
مهبد زنگ می زد ولی من جواب نمی دادم ...
اون خیلی زرنگ تر از این حرفا بود که نفهمیده باشه من تو فرودگاه هستم ...
اگر یساری بوده اونم باید می بود ... پس بازم تونسته بود نقشه بکشه و کار منو خنثی کنه ...
از فرودگاه که دور می شدم , دوباره زنگ زد ...
گفتم : کجایی ؟ من اومده بودم استقبالت غافلگیر بشی ولی نبودی ...
گفت : الهی فدات بشم ... با این همه گرفتاری که سرت ریختم , اومده بودی دنبال من ؟
نفس منی عشقم ... پرواز ما تاخیر داشت , الان نشستیم ... تازه تو هواپیما هستم , دارم پیاده میشم ...
گفتم : پس من می رم خونه , تو خودت بیا ... باید گیرا رو شیر بدم ...
زنگ زدم خونه ...
مهین خانم گفت : مدتی پیش حاج آقا زنگ زد و من بهش گفتم رفتین فرودگاه ...
خوب دیگه همه چیز روشن بود ...
مهبد نمی دونست که من حاجی یساری رو دیدم و گرنه این طور قاطع حرف نمی زد ...
اصلا نمی فهمیدم با وجود نرگس خانم که زنی زیبا و بسیار با شخصیت و با شعور بود , حاجی یساری چرا باید با کسی مثل دخی بره تایلند و یا رابطه داشته باشه ؟! ...
با خودم گفتم انجیلا خجالت بکش , گناه کسی رو نشور ... تو که نمی دونی چه رابطه ای با هم دارن ...
اونقدر عصبی بودم که دلم می خواست با ماشین خودمو بزنم به یک جایی و راحت بشم ...
از این که زندگی من این طور در ظاهر آروم و مورد حسادت همه بود و درون من غوغایی وصف ناشدنی , بیشتر آزار می دیدم ...
من توی اون قطار با سرعت در تاریکی به جلو می رفتم ... هر بار که نوری می تابید و اطرافم رو روشن می کرد , جز غم و درد چیزی حاصلم نمی شد و باز با سرعت در تاریکی پیش می رفتم به امید روشنایی ...
ناهید گلکار
