داستان دل ❤️
قسمت چهل و دوم
بخش دوم
مامان اومد حرف بزنه ...
من گفتم : آره , من این طور زنی هستم ... ولم کنین ... لیاقت پسر شما رو ندارم ... اگر من اینقدر بدم چرا ولم نمی کنه ؟ پس چی می خواد از جونم ؟ چرا هر روز میاد و التماس می کنه که برگردم ...
مامان گفت : نه بذار ... لی لا تو ساکت باش خودم جواب می دم , تو حرف نزن ...
اون جعبه رو لی لا چند سال پیش وقتی بچه بود جمع کرده بود ... اون عکس ها هم مال عروسی اون پسره است ... زن گرفته و بچه داره ... تموم شده رفته ... من اشتباهی با اثاث لی لا آوردم ... نمی دونستم چی توشه ... به مرتضی علی نمی دونستم ... چون توی روزنامه پیچیده شده بود و چسب زده بود ... می خواین باور کنین می خواین نکنین ...
لی لا روحشم خبر نداشت که اون جعبه تو خونه است ...
این که از این ...
دوم ... پسر شما اومد تو خونه ی ما لی لا رو جلوی ثمر تا می خورده زد ... چرا ؟ گناه بچه ی من چی بود ؟ به خدا جای سالم تو تنش نبود ... اِ ... اِ ... اِ ...
بچه ی منو تو خونه ی خودم بگیرن بزنن ... فکر کن !!! بعد با سامان درگیر شد ...
روزگار ما رو سیاه کرده ... مجبور شدیم از ترس رضا اونو بفرستیم خونه ی عمه اش ... از دل خوشش نرفته بود که ... اونجا آقا رضای معصوم شما زده بود صورت لی لا رو له و لورده کرده بود ... پای چشمش سیاه شده بود و ورم داشت و دور لبش به خاطر وحشی بازی اون آقا باد کرده بود و به شدت کبود بود ...
لی لا نمی خواست عروس تازه ی ما اونو با اون وضع ببینه ... شما خجالت نمی کشین حالا اومدین به بچه ی من تهمت هم می زنین ؟ ...
خدا رو خوش میاد ؟ رضا گریه کرده ؟ به درک که گریه کرده ... اگر خون بالا بیاره دلم براش نمی سوزه ...
یکم آدم می شد , الان کارش به اینجا نمی کشید ...
بابا دست شما درد نکنه ... واقعا که ... به حرف اون پسر هفت خط خودتون گوش می کنین ولی صدای مظلومیت بچه ی منو نمی شنوی ...
گفت : نمی دونم به خدا ... من مادرم , چی بگم ؟ رضا پسر منه , به منم بدی نکرده ... همیشه هوای منو داشته ... خوب معلومه به حرفش گوش می دم ... خوب الان چی شده انداختیش زندان , لی لا ؟
ناهید گلکار
