داستان رعنا
قسمت بیست و هشتم
بخش دوم
چشممو بستم و ملافه رو کشیدم روی سرم ... اشک هام مثل سیل از گونه هام پایین میومد ...
اون روزها , کارم اشک ریختن بود ...
دیگه صبری برام باقی نمونده بود ... با خودم گفتم باید با پدرو مادرم برم ... اونا به گردن من حق دارن ... تازه به صلاح میلاد هم هست ... تو محیط بهتری بزرگ بشه ...
و پدر مهربونم که از همه بیشتر حال منو درک می کرد به دادم رسید و به همه گفت : برین خونه ... بذارین استراحت کنه ...
و این طوری من با مامان و شوکت خانم تنها شدیم ولی بابا تاکید کرد که حرفی در این مورد به من نزنن ....
در واقع نمی تونستن ... چون من با اثر دارو ها خوابم برد و صبح بیدار شدم ...
اولین چیزی که یادم افتاد نامه ی سعید بود ...
مامان داشت نوازشم می کرد و برای من صبحانه آورده بود ...
پرسیدم : نامه ی سعید کجاست ؟
گفت : ولش کن , نمی خواد بخونی ... امروز مرخص میشی ... می برمت جایی که دست هیچ کدومشون به تو نرسه ...
نمی ذارم دیگه کسی بچه ی منو اذیت کنه ...
وای رعنا تو چیکار کردی مامان جان ؟ دیشب تا صبح بالای سرت بودم ... همش کابوس می دیدی و می ترسیدی عزیزم ...
تمومش کن ... تو رو خدا به فکر من باش ... دیگه اون خونه برای تو امن نیست ...
و من فقط بهش نگاه کردم .....
داشتم صبحانه می خوردم که ملیحه و مامان و آقا جون از راه رسیدن ... از صورت اونا پیدا بود که نگرانن ... دلیلشو می دونستم ...
ملیحه برام لباس آورده بود و بیش از اندازه زبون می ریخت و قربون صدقه ی من می رفت ... و من می دونستم که اون اهل همچین کاری نیست و چرا این کارو می کنه ...
به مامان گفتم : نامه ی سعید رو بدین ...
و مامان چون جلوی اونا بود , در عین نارضایتی دست کرد تو کیفش و نامه رو داد به من ...
می خواستم نامه رو بخونم و بعد تصمیم بگیرم ...
پس بازش کردم ...
ناهید گلکار
