سنگ خارا 🥀
قسمت هفتم
بخش هشتم
بلافاصله گوشی سحر زنگ خورد ...
گفتم : جواب نده ... منم نمی دم ... ولی ببین چقدر براشون عزیزی ...
پس بدون به خواسته های تو عمل می کنن ...
گفت : ولی الان دارن به من ظلم می کنن ...
گفتم : خوب من فکر می کنم این قانون طبیعته , هر کس زورش بیشتر باشه زور میگه ...
مخصوص زن و مرد هم نیست , پدر و مادرم نیست ...
ولی تنها یک چیز هست که به زور قالب میشه و اون عقله ...
ما زن ها اگر بخوایم صدمه نبینیم باید عاقل باشیم ...
بیشتر ماها , خودمون خودمون رو بدبخت می کنیم ... چون توان مقابله نداریم و خودمون رو دست کم می گیریم ...
اونقدر بهمون میگن تو ناموس ما هستی , نرو , نبین , حرف نزن , که دیگه خودمون رو باور نداریم ...
همین که میگن وای ننگ بالا آوردی , باور می کنیم ...
برای اینکه به ما نگن ترشیدی , به جای اینکه معنی همسر گرفتن رو بدونیم می ریم شوهر می کنیم تا فقط مارک ترشیده شدن رو از روی خودمون برداریم ...
اونا به ما زور میگن چون معنی همسر رو نمی دونن ...
تعریف پیمان زناشویی این نیست که فقط آدم زن گرفته باشه یا شوهر کنه ...
تعریفش عشق و هم فکریه ...
تو چرا باید زن کسی بشی که ازش متنفری ؟ ...
من امشب عمدا مادرتو رو ترسوندم و تلفشو جواب نمی دم ... بذار خوب فکر کنه داره با تو چیکار می کنه , بعد من باهاش حرف می زنم ...
بلند شدیم و پیاده راه افتادیم ...
شب شنبه بود و جایی که بودیم مناسب نبود ... راستش خودمم می ترسیدم ...
زنگ زدم یک تاکسی بیاد ما رو از اونجا ببره ...
هنوز نمی دونستم کار درست چیه و باید چیکار کنم تا سحر رو نجات بدم ؟ ...
تلفنم مرتب زنگ می خورد ...
نمی دونم اون تو چه فکری بود , ولی من داشتم فکر می کردم اگر جای سحر بودم چی می شد ؟ ...
بازم می تونستم این طور سخنرانی کنم و از قدرت فکر حرف بزنم ؟
وقتی دنیای آدم روی سرش خراب میشه چطوری باید از زیر آوارهای اون بیرون بیاد ؟ ...
هنوز تاکسی نرسیده بود و ما منتظر بودیم که تلفنم دوباره زنگ خورد ...
شماره ناشناس بود و فکر کردم مادر سحره , ولی باز صدای امیر رو شنیدم ...
ناهید گلکار
