قصه ی من 🌿 ❣️
قسمت سی و هفتم
بخش اول
اون روز جلسه ی دادگاه با رای به نفع مریم تموم شد , در حالی که قاضی خیلی تحت تاثیر حرفای اون قرار گرفته بود و سهیل رو هم تبرئه کرد چون دکتر از شکایتش صرف نظر کرده بود ...
برای دستیاران دکتر , هر کدوم سه ما حبس قابل خرید و برای دکتر پرداخت خسارت در نظر گرفتن که مریم و امین هم از گرفتن خسارت منصرف شدن و همین طور که همراه آرمین و آرش سجادی از در دادگستری بیرون می رفتن دکتر ( ... ) اومد جلو و گفت : جدا از این حرفا , من واقعا متاسفم برای این اتفاقی که افتاد ... ولی باور کنین که من تقصیری نداشتم ...
به هر حال سرم شلوغه ... شما یک شب بیاین تو مطب من و شاهد باشین هر کسی رو نپذیرم غوغا راه میفته ...
مجبور میشم , خود منم وقتی چند تا مریض با هم قبول می کنم تحت فشار قرار می گیرم ولی اگر این کارو نکنم باید هر شب تا نزدیک صبح تو مطب بمونم ...
مریم فقط نگاهش کرد و یک لبخند زد ...
با خودش گفت : خدا رو شکر , انگار اثر کرد ... منم همینو می خواستم , در غیر این صورت این دادگاه در واقع تلف کردن وقت بود ...
امین از آقای سجادی پرسید : جناب , خیلی ممنونم از زحمت های شما ... بفرمایین چقدر تقدیم کنم ؟ خیلی زحمت کشیدین ...
خنده ای کرد و گفت : کار اصلی رو که مریم خانم انجام داد ... در واقع آرمین خیلی به ایشون ارادت داره و ما هم همینطور , امکان نداره پولی قبول کنم ... کار زیادی هم انجام ندادم ... حرفشم نزنین ..و
اگر کار دیگه ای هم بود در خدمت هستم ...
حالا از امین اصرار و از اون انکار ... به هیچ وجه زیر بار نمی رفت که حق وکالت بگیره ...
مریم گفت : اینطوری ما شرمنده می شیم و دوست نداریم ... تو رو خدا بفرمایید تا از خجالت شما در بیایم ...
گفت : محال ممکنه ... جواب داداشم رو چی بدم ؟ ...
امین گفت : پس یک شب با خانواده تشریف بیارین خونه ی ما , اقلا یک شام در خدمتتون باشیم ...
آرمین فورا گفت : چشم , اینو هستم ...
سجادی گفت : نه بابا , مزاحم نمی شیم ...
امین و مریم اصرار کردن و قرارِ شام شب جمعه رو گذاشتن ...
ناهید گلکار
