داستان یکی مثل تو 🌺
قسمت بیست و یکم
بخش پنجم
ما مثل عروسک خیمه شب بازی تو دست خانواده ی نسترن بالا و پایین می رفتیم ...
فریده جون مرتب می گفت : ماهرو جون این کارو بکن ... ماهرو جون حالا وقت اون کاره ...
و مامان , صبوری می کرد و برای اولین بار خودشو داده بود دست یکی که با عقاید اونا مخالف بود ...
مرتب می رفتم سراغش و حالشو می پرسیدم و اون هر بار با همون صورت غم بارش می گفت : خیلی خوبم پسرم ... عروسی توست , مگه می شه بد باشم ؟ ...
پرسیدم : چرا پس خوشحال به نظر نمی رسی ؟
گفت : خسته ام مادر , مال اونه ...
موقعی هم که ما رو دست به دست دادن , فورا بدون اینکه حرفی بزنه ما رو بوسید و رفت ...
نسترن خوشحال بود که عروسی باب میلش انجام شده و من روی مبل نشستم ... نمی دونستم باید چیکار کنم ...
احساس بدی داشتم ... راستش دلم می خواست دق دلیمو سر یکی خالی کنم ...
نسترن داشت به عکس بزرگی که از عروسی ما انداخته بودن , نگاه می کرد و لذت می برد ...
گفت : برزو , ببین چقدر خوب افتادیم ... همه ی دوستام به من حسودی می کردن ... دیدی پریسا داشت دق می کرد ؟ ... اصلا دلش نمی خواست به من تبریک بگه ...
گفتم : مگه پریسا اومده بود ؟ یعنی دایی تو هم بود ؟
گفت : همون آقایی که قد بلند داشت و شکمش بزرگ بود و اومد بیست تا سکه داد ... خانمش سفید پوشیده بود , زن دایی فرشیدم بود دیگه ... بابای پریسا ...
همه می گفتن عجب شوهر خوشگل و خوشتیپی داری ... فکر کنم تمام دخترا رو امشب دق دادم ...
و بلند خندید ...
نسترن داشت همین طور مدام از مهمون ها و پُزی که اون شب داده بودن حرف می زد و من داشتم فکر می کردم چرا ما آدما به موقع نمی تونیم واقعیت های زندگی رو ببینم ...
چرا همیشه اون چیزی رو قبول می کنیم که خودمون دلمون می خواد و زمانی پی به اون حقیقت می بریم که دیگه خیلی دیر شده ...
من مال اون زندگی نبودم و متاسفانه مثل همه ی آدم ها دیر متوجه شده بودم که با شایدها و امید واهی به بهتر شدن , نمی شه زندگی درستی داشت ...
ناهید گلکار
