فلسفه بزرگداشت این روز با نام "روز عشق" به این گونه بوده است که در ایران باستان هر ماه را سی روز می شمردند و افزون بر اینکه ماه ها نام داشتند، هریک از روزهای ماه نیز یک نام داشتند.
برای نمونه:
روز نخست روز اهورا مزدا
روز دوم روز بهمن( تندرستی، اندیشه) که نخستین صفت خداوند است.
روز سوم روز اردیبهشت(بهترین راستی و پاکی) که باز ویژه خداوند است.
روز چهارم روز شهریور(شاهی و فرمانروایی آرمانی) که ویژه خداوند است.
روز پنجم روز سپندارمذ(فرنام ملی زمین است، یعنی گستراننده، مقدس، فروتن)
زمین نماد عشق است چون با فروتنی، فروتنی و گذشت به همه عشق میورزد، زشت و زیبا را به یک چشم می نگرد و همه را چون مادری در دامان پر مهر خود امان می دهد، از این روی در فرهنگ باستان اسپندار مذگان را نماد عشق میپنداشتند.
