طعم شیرین مادر شدن

سلام به دوستانی که قصد دارند ان شاالله باردار بشن وطعم شیرین مادر شدن را بچشن و امیدوارم که همه این حس قشنگ رو تجربه کنند. من در این تاپیک قصد دارم اونهایی که تصمیم به بارداری دارند بیان و باهم در مورد این مسئله با هم همراه باشیم وبه هم کمک کنیم تا از تجربه یکدیگر استفاده کنیم........

سلام به همه دوستانی که میان وبه این تاپیک سر میزنند.       قصد من از این تاپیک اینه که بیام اینجا وبرای کسانیکه دوست دارند و انتظار میکشن تا مادر بشن واین حس قشنگ رو احساس کنند،دعوت کنم تا در اینجا تمام دلتنگی هامون رو برای همدیگه بگیم تا قدری از دلتنگیهامون کم بشه.                حالا من از دلتنگیهام میگم،تا قدری دلم سبک بشه من حدود 4سال پیش این حس فوق العاده زیبا رو تجربه کردم اما،روزگار نذاشت تا من هم برای بچه ام مادری کنم ولی 5 ماه این حس مادرانه را تجربه کردم ،اواسط شهریور سال 92بود یه شب بعد از خوردن شام حالم به طور عجیبی ودر عرض 10ثانیه بد شد و حالت سکته به من دست داد طوریکه یه طرف بدنم لمس شد ولال وکر همسرم من رو سریعا به بیمارستان رسوند  و بعد از چند ساعت من رو بستری کردند در بخش زنان (حاملگی پر خطر ) سه روز تو بخش بودم و علت پایین اومدن پلاکت خون زیر20000تا بود بعد این 3روز و گرفتن ازمایشات مکرر پزشکان فهمیدن که نه بیماری من با تو بخش موندن و تزریق خون درست نمیشه ،من رو سریعا به بخش ای سی یو انتقال دادن .......                                       و اینم بگم که بچه ام اوضاعش کاملا خوب بود واین من بودم که در خطر بودم .ادامه سرنوشتم رو بعدا مینویسم براتون ببخشید اگه زیاد نوشتم داستان من خودش یه رمان.

ادامه داستان من ......
واونجا بود که فهمیدم چه بلایی قراره سرم بیاد.یکی از پرستارها گفت که باید ختم بارداری بدیم ،منم اصلا حال روحی و جسمی خوبی نداشتم و گفتم من نمیخوام بچه امو ازم بگیرید گفت اگه این کارو نکنیم خونریزی میکنی وخونت بند نمیاد جونت تو خطره ،دیگه نفهمیدم زمان چه جوری گذشت چی در انتظارم بود باکمک همسرم لباسهای ای سی یو رو پوشیدم ولی حالم خیلی خیلییییییییبی بدبود فکر کنم تا یکی دو ساعت اول رو یادم هست ولی تا چند روز بی هوش و گیج و بی قرار و همش همسرم رو صدا میکردم که بیاد کنارم وقتی بیدار شدم دیدم تو دهنم لوله است وبرای تنفس به دستگاه وصل هستم و کلی دم و دستگاه دیگه وتمام بدنم کبود و سیاه تا 15روز نه اب و نه غذا خوردم .و فقط از طریق سرم تغذیه میشدم خلاصه بگم من دیگه ادم قبل نبودم یه تیکه گوشت روی تخت ای سی یو بودم وتوی همون روزهای اول بچه ی مثل گلم رو ازم جدا کرده بودن ولی این کارشون هم بی فایده بود و هیچ تاثیری رو بهبودی من نداشت وهمچنان حال من رو به بدتر شدن بود روزهای خیلی سختی بود هم برای من و همسرم وهم برای خانواده هامون .......
ادامه دارد..............

ادامه.....
من نزدیک به یک ماه میشد که در ای سی یو بودم و 24 ساعته دارو بهم تزریق میشد ،وفقط من مثل یه تیکه گوشت رو تخت دراز کشیده بودم و حتی نمیتونستم تکون بخورم روزها همچنان میگذشت ومن داغون و افسرده از غم از دست دادن بچه ام وحال بد خودم ودردهایی که باید میکشیدم ،انگار قرار نبود حال من رو به بهبودی بره روزی 20واحد پلاسما فرز میشدم وچند واحد خون تزریق میکردم و کلی دارو های دیگه که بخوام بگم خودش یه طوماره که پرستارها دیگه به زبون اومده بودند که تو با این سن کم چرا باید اینطور مریض بشی چقدر باید دارو بهت تزریق کنیم ،خلاصه بعد از چندین روز دکتر خونم شک به سرطان خون کرده بود که با بیوبسی که از اب نخاع من گرفت وجواب پاتولوزی اومد خدا رو شکر که شک دکتر به جانبود،وخداوند به من لطف کرده بود ،با این حال اخرین تصمیم ودرمان تزریق امپول ریتوکسیماب بود که هفته ایی 1بار و به مدت 1ماه و اون هم باید در بیمارستان انجام میشد این امپول نوعی از داروی شیمی درمانی است و قیمت هر امپول 4میلیون وخورده ایی میشد ومن به 4تا نیاز داشتم ،بالاخره هر جور بود همسرم و مادرم هر هفته امپول ها رو برام تهیه میکردن و من هم بعد از تزریق این امپول ها ذره ذره حالم خوب میشدو یه روزهایی هم نه .........