مشاعره

دوستان بفرمایین مشـــــــــــــــــــــــــاعره



آخرین حرف هر بیت شروع بیت بعدی است 



.

.

.

.

من هیچ نگویم که مرا آنکه سرشت 



از اهل بهشت کرد یا دوزخ زشت 

تو را من چشم در راهم شباهنگام

که می گیرند در شاخ تلاجن * سایه ها رنگ سیاهی

وزان دلخستگانت راست اندوهی فراهم

تو را من چشم در راهم

من از بیگانگان هرگز ننالم
که با من هر چه کرد ان اشنا کرد

دلا خوبان دل خونین پسندند
دلا خون شو که خوبان این پسندند

دلربایی همه آن نیست که عاشق بکشند

خواجه آن است که باشد غم خدمتکارش

شب تاریک و بیم موج و گردابی چنین حایل
کجا دانند حال ما سبک بالان ساحلها

الا يا ايها ساقي ادر کأسا و نا ولها
که عشق آسان نمود اول ولي افتاد مشکلها

آن کس است اهل بشارت که اشارت داند
نکته هاهست ولی محرم اسرار کجاست

تیری که زدی بر دلم از غمزه خطا رفت
تا باز چه اندیشه کند رای صوابت

تو را می جویم ای زیباترین گلواژه هستی

تو ای عالم ترین معنا به دنبال تو می گردم

مرنجان دلم راکه این مرغ وحشی زبامی که برخاست مشکل نشیند

دفتری گر بنویسند ز خوبان جهان
تو به سر دفتر خوبان جهان عنوانی

یک حرف صوفیانه بگویم اجازت است
ای نور دیده صلح به از جنگ و داوری

یوسف گم گشته باز اید به کنعان غم مخور کلبه ی احزان شود روزی گلستان غم مخور

روی زرد است و آه دردآلود
عاشقان را دوای رنجوری

یک دل و یک جهت و یک رو باش
از دورویان جهان یک سو باش

شمع را باید از این خانه برون بردن و کشتن
تا که همسایه نداند که تو در خانه مایی

یواش یواش یواش یواش نیومده رفتی
چرا تو بیخبر از این گذر نیومده رفتی؟

یارب ان کعبه ی مقصود تماشاگه کیست که مغیلان طریقش گل ونسرین من است

سفر کردم که از یادم بری دیدم نمیشه
اخه عشق یه عاشق با ندیدن کم نمیشه
غم دور از تو بودن یه بی بالو پرم کرد
نرفت از یاد من عشق سفر عاشقترم کرد