مشاعره

دوستان بفرمایین مشـــــــــــــــــــــــــاعره



آخرین حرف هر بیت شروع بیت بعدی است 



.

.

.

.

من هیچ نگویم که مرا آنکه سرشت 



از اهل بهشت کرد یا دوزخ زشت 

ترسم که اشک در غم ما پرده در شود
وین راز سر به مهر به عالم سمر شود

دل و دینم شد و دلبر به ملامت برخاست
گفت با ما منشین کز تو سلامت برخاست
که شنیدی که در این بزم دمی خوش بنشست
که نه در آخر صحبت به ندامت برخاست

تیر آه ما ز گردون بگذرد حافظ خموش
رحم کن بر جان خود پرهیز کن از تیر ما

آن زمان مهر تو می جست ک پیمان می بست

جان من با گره زلف تو در عهد الست

ترک افسانه بگو حافظ و می نوش دمی
که نخفتیم شب و شمع به افسانه بسوخت

تا از خودی خود نبریدند عزیزان
چون نی به مقامی نرسیدند عزیزان

نماز شام غریبان چو گریه آغازم
به مویه‌های غریبانه قصه پردازم

ما را ز خیال تو چه پروای شراب است
خم گو سر خود گیر که خمخانه خراب است

توان به زنده دلی شد ز مزدگان ممتاز

و گرنه سینه و لوح مراز هر دو یکی است

تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد
وجود نازکت آزرده گزند مباد

دردم نه همین است که بستند پرم را

ترسم نرسانند به گلشن خبرم را

اگر صد همچو من گردد هلاک او را چه غم دارد
که نی عاشق نمی‌یابد که نی دلخسته کم دارد

دل عاشق به پیغامی بسازد

خمار آلوده با جامی بسازد

در این چمن چو درآید خزان به یغمایی
رهش به سرو سهی قامت بلند مباد

دل می‌رود ز دستم صاحب دلان خدا را
دردا که راز پنهان خواهد شد آشکارا

در آن بساط که حسن تو جلوه آغازد
مجال طعنه بدبین و بدپسند مباد


خدانگهدار همگی تا فردا

دیدم بخواب خوش که بدستم پیاله بود
تعبیر رفت و کار بدولت حواله بود

در دلم بود که بی دوست نباشم هرگز
چه توان کرد که سعی من و دل باطل بود

دارم از ذلف سیاهش گله چندان که مپرس
که چنان زو شده ام بی سر و سامان که مپرس

سخن را سر است ای خردمند و بن

میاور سخن در میان سخن