مشاعره

دوستان بفرمایین مشـــــــــــــــــــــــــاعره



آخرین حرف هر بیت شروع بیت بعدی است 



.

.

.

.

من هیچ نگویم که مرا آنکه سرشت 



از اهل بهشت کرد یا دوزخ زشت 

دو یار زیرک و از باده کهن دومنی
فراغتی و کتابی و گوشه چمنی

یاری اندر کس نمی بینیم یاران را چه شد دوستی کی آمد آخر دوستداران را چه شد

دنیا به روی سینه من دست رد گذاشت
برهرچه ارزو به دلم بود سد گذاشت

تا تو نگاه میکنی کار من آه کردن است
ای به فدای چشم تو این چه نگاه کردن است

توانا بود هر که دانا بود
زدانش دل پير برنا بود

دل من دیر زمانیست که میپندارد
دوستی نیز گلی ست
مثل نیلوفر و ناز
ساقه ی ترد ظریفی دارد
بی گمان سنگدل است آنکه روا دارد
جان این ساقه ی نازک را دانسته بیازارد

دل و دینم دل و دینم بِبُردست برو دوشش برو دوشش برو دوش
دوای تو دوای توست حافظ لب نوشش لب نوشش لب نوش

ونوس کشتمت بااین شعرات

تورا ازبین صدها گل جدا کردم
غلط کردم .... خوردم

میازار موری که دانه کش است ///که جان داردوجان شیرین خوش است

ترسم اینه که رو تنت جای نگاهم بمونه
یا روی بیشه ی چشات غبار آهم بمونه

هوا بس ناجوانمردانه سرد است ...

دمت گرم و سرت خوش باد !

سلامم را تو پاسخ گوی ، در بگشای!

منم من ، میهمان هر شبت ، لولی وش مغموم .

من درد تو را ز دست آسان ندهم

دل بر نکنم ز دوست تا جان ندهم

ما ز بالایمو بالا میرویم
ما زدر یایمو در یا میرویم

مستیم درد منو دیگه دوا نمیکنه
غم با من زاده شده منو رها نمیکنه

هرکسی کو دور ماند از اصل خویش
باز جوید روزگار وصل خویش

شدخزان گلشن اشنایی
بازهم اتش به جان زدجدایی

یارمن باش که زیب فلک وزینت دهر
ازمه روی توواشک چوپروین من است

تو کز مهنت دیگران بی غمی
نشاید که نامت نهند آدمی

یاری اندر کس نمی بینیم یاران را چه شد
دوستی کی آخر آمد دوستداران را چه شد؟