آفرین پریسان جون، خیلی خوب تونستی خودتو به زاویه نگاه بهاره رهنما نردیک کنی، درواقع نویسنده خیلی تلاش می کنه که خواننده رو از قضاوت بر حذر داره و توجه رو به احساس اون لحظات و زجر بی پایان شخصیت اصلی جلب کنه! می دونم که این منظور رو با جدیت دنبال می کنه ولی نمی دونم چرا؟ در واقع ترجیح می ده خواننده اصلا به این موضوع فکر نکنه که "چرا" وحید رابطه خودش رو رها کرد و رفت دنبال یک سلبریتی به عنوان عشق! نمی دونم شاید اون بعدا موضوع یک داستان دیگه باشه!
