ما ايرونيا با اينکه مسلمانيم ولي به شدت روي هر چيزي احساس مالکيت داريم!
ما مادراي ايروني بايد اينو درک کنيم که پسر ما يه امانته دست ما از طرف خداي بخشنده! تا روز ازدواجشون وظيفه داريم از اين امانت به خوبي مراقبت کنيم هم از نظر اخلاقي هم تربيتي!اما بعد از ازدواج اين وظيفه رو بايد به همسرش بديم و خودمون دورا دور فقط مراقبش باشم!
اما نه اينکه چون فکر ميکنيم ما پسرمونو به اينجا رسونديم پس وظيفه هر نوع دخالتي رو توي زندگيش داريم! خدا رو خوش نمياد با اين حس مالکيت باعث تنش توي زندگي پسرمون بشم! مايي که آرامش و خوشبختي پسرمون رو ميخوايم!
کاش همه مادراي ايروني از اين درک برخوردار بودن و اين همه دخالت باعث پاشيده شدن اين همه زندگي نميشد! و همه به اين باور ميرسيدن که اجر نيکي رو فقط بايد از خدا خواست!
