خب دوستان با اینکه میدونم دیر شده اما با اجازه تون میخوام جواب سوال هفته ی پیشو بدم .
اول اینکه من از دختر بچه خیلی خیلی خیلی زیاد بدم میاد اصلا دوست ندارم دختر دار بشم ولی پسر بچه رو خیلی دوست دارم .
دوست دارم خیلی از خصوصیاتش به خودم بره البته حمل بر خودستایی نشه اما مهربونی . به فکر دیگران بودن . کمک کردن به دیگران . دنبال معنویات بودن . تشنه ی یاد گرفتنِ چیزای خوب بودن . مستقل بودن . توانایی بر دوش کشیدنِ مشکلات به تنهایی . ناتموم نگذاشتنِ کارها و پیگیریشون تا رسیدن به موفقیت . توجه نکردن به نظرات منفی و ادامه دادن به راه و ... از خصوصیاتیه که من دارم و دلم میخواد بچه م هم داشته باشه منتها شاید من یه جاهایی در برخورد با بچه م متفاوت از خانواده م عمل کنم و راهی رو برم که احساس میکنم باعث میشه بچه م از نظر موفقیت مادی و معنوی بالاتر از من قرار بگیره .
من الان یه برادرِ 13 ساله دارم که چون باهاش 14 سال اختلاف سنی دارم یه جورایی تو بزرگ کردنش سهیم شدم و جالبه بدونید برادرم خیلی خیلی از نظر شخصیتی به من شباهت داره واسه همینه که تقریبا میشه گفت من خیلی بیشتر از بقیه ی اعضای خانواده درکش میکنم و بهش نزدیکم واسه همین احساس میکنم اگه بچه م هم از نظر شخصیتی شبیه من باشه حس خوبی نسبت بهش دارم و مثل بعضیا نیستم که اصلا تحمل آدمِ شبیه خودشونو ندارن .
ولی از نظر ظاهری خیلی دوست دارم که بچه م به مادرم بره چون پسرِ خواهرم هم به مامانم رفته و بزنم به تخته خیلی خوشگله منم خیلی دوست دارم پسرم سفید با چشمای درشتِ زاغ باشه
