نوشان نمی دونم اسم این ژانر چیه ولی خب رئال نیست. در واقع مادر توی این پنج سال اصلا این حس رو نداشته ولی یه روز می بینه تمام اتفاقاتی که داره واسه بچه اش می افته رو از دید اول شخص می تونه به یاد بیاره. مثلا دختر بچه توی اتاقش داره پشتک و وارو زدن رو تمرین می کنه. بعد موفق که میشه بلند می گه "مامان من تونستم وارو بزنم" و مامانه ناخودآگاه میگه "وای مواظب باش " بعد دخترش دست از وارو زدن ور میداره و آروم میشینه روی تختش(الهام گرفته شده از برنامه جو فراست) بعد مادر این صحنه رو از دید اول شخص به عنوان خاطره کودکی به یاد میاره و می فهمه دخترش دیگه وارو نمی زنه....
ولی نه اینکه کلا لحظه به لحظه رو به یاد بیاره از اون زمان مشخص خیلی از اتفاقاتی که برای دخترش می افته رو به عنوان خاطره کودکی خودش به یاد میاره و سعی می کنه بعضی چیزا رو تغییر بده مثلا میره توی اتاق و به دخترش می گه ببینم چطور وارو می زنی.
حالا اینا تغییرات کوچیکه می تونه خیلی چیزا رو عوض کنه در طی سالها و دخترش بزرگ بشه برسه به سن بزرگسالی ولی یه جور دیگه.
توضیحم واضح بود؟
