فلسفه سفره هفت سین
در آیین های باستانی ایران برای هر جشن «خوانی یا سفره ای » گسترده می شد که دارای انواع خوراکی ها بود. سفره نوروزی «هفت سین» نام داشت و می بایست از بقیه سفره ها رنگین تر باشد.
سفره هفت سین مــعــمـولاً چـند ســاعــت مانــده به زمان تـــحویل ســـــال نو آمـــاده بود و بر صفحه ای بلندتر از سطح زمین چیده می شد.
همچنین میزدپان (MAYZADPAN) به منظور پخش کردن خوراکی ها در کنار سفره گماشته می شد. سفره هفت سین نوروزی برپایه عدد مقدس هفت بنا شده بود.
در بسیاری از منابع تاریخی آمده است که «سفره هفت سین» نخست «سفره هفت شین» بوده و بعدها به این نام تغییر یافته است.
شمع، شراب ، شیرینی ، شهد (عسل) ، شمشاد، شربت و شقایق یا شاخه نبات، اجزای تشکیل دهنده سفره هفت شین بودند.
برخی دیگر به وجود «هفت چین» در ایران پیش از اسلام اعتقاد دارند.
سخنران جامعه زرتشتی در این باره می گوید: «در زمان هخامنشیان در نوروز به روی هفت ظرف چینی غذا می گذاشتند که به آن هفت چین یا هفت چیدنی می گفتند.
بعدها در زمان ساسانیان هفت شین رسم متداول مردم ایران شد و شمشاد در کنار بقیه شین های نوروزی، به نشانه سبزی و جاودانگی برسر سفره قرارگرفت.
بعد از سقوط ساسانیان وقتی که مردم ایران اسلام را پذیرفتند، سعی کردند که سنت ها و آیین های باستانی خود را هم حفظ کنند.
