داستان من یک مادرم
قسمت سی و دوم
بخش پنجم
بیست روز بعد بهروز مرخص شد ، در حالی که پای چپ از بالای زانو قطع شده بود و دست چپ اون هم هنوز کار نمی کرد و معلوم هم نبود خوب میشه یا نه و در حالی که هنوز کلی ترکش توی تنش مونده بود از بیمارستان مرخص شد و ما اونو با عطا بردیم خونه ی مامان .... و اونجا بستری شد ...
یلدا به محض این که بهروز رو دید رفت جلوش وایستاد و چند تا لرزش به صورت و بدنش وارد شد انگار کسی اونو تکون داد ....
من پریدم و بغلش گرفتم و از جلوی بهروز دورش کردم ...
همین طور که می لرزید گفت : دایی ... دایی ...
پرسیدم : عزیز دلم دایی چی به من بگو نترس ...
گفت : نمی دونم ... یک چیزی بود ... خوب بود ... رفت ... منو بذار زمین می خوام دایی رو ببینم .....
نمی خواستم بهش فشار بیارم برای همین گذاشتم بره .....
خدا رو شکر حامد نبود که اون حالت یلدا رو ببینه ...
یلدا اون روز حاضر نبود از کنار بهروز تکون بخوره ... و کلی با شیرین کاریهاش اونو سر گرم کرد ...
بهروز وقتی فهمید یلدا الان اعداد و حروف رو خوب می شناسه و می تونه اسمشو بنویسه ....
گفت : این نابغه نیست فوق نابغه اس .....
من از این حرف اون پشتم لرزید ....
در حالی که حامد هیجان داشت که یلدا دوباره چیزی ببینه و اون مطمئن بشه که در مورد یلدا درست فهمیده ، سه ماه هیچ اتفاقی نیفتاد و ما داشتیم زندگی عادی که ما همیشه آرزوشو داشتم می کردیم ....
و خیلی عجیب بود که اصلا داشتیم فراموش می کردیم که چنین چیزی توی زندگی ما بوده ...
حامد یک آپارتمان توی ستاری خرید اون جا ها تازه داشت آباد می شد و موقعیت خوبی داشت ... ما به راحتی اسباب کشی کردیم و رفتیم به خونه ی جدید که هم بزرگ تر بود و هم شیک تر ...
سر همون خیابون ما یک کودکستان بود که من اسم یلدا رو نوشتم ... با خیال این که دیگه مزاحم مامان نشم چون هم هانیه یک پسر بدنیا آورده بود و هم الهام حامله بود و هم بهروز دیگه توی خونه ی مامان زندگی می کرد ...... زحمت یلدا برای مامانم دیگه زیادی می شد با اینکه اون هیچوقت از چیزی شکایت نمی کرد پس من باید خودم مراعات اونو می کردم ...
ناهید گلکار
