داستان رعنا
قسمت پنجاه و هفتم
بخش چهارم
دستشو باز کرد و سرشو به علامت تاسف تکون داد و گفت : بیا قربونت برم ... بیا سرتو بذار روی سینه ام که تا می تونم تو رو بو کنم ... شاید عطر تنت تو مشامم بمونه ...
مدت زیادی سرمو گذاشتم تو دامنش و اون , موهای منو نوازش کرد ...
می خواستم از دلتنگی هام براش بگم ... از وقتی بگم که سعید رفته بود و من دو سال توی رختخواب گریه کردم و مریض شدم ...
بگم که من اون زمان خیلی بهت احتیاج داشتم و هزاران حرف ناگفته دیگه ...
ولی نگفتم و آروم آروم اشکم از گوشه ی چشمم اومد پایین ...
زمان جدا شدن من از اون و امیر هم خیلی سخت بود ...
حتی دیوید , اون بچه , تازه یاد گرفته بود اسم منو درست صدا کنه که حالا باید از هم جدا می شدیم ....
ساعت پرواز , دوازده شب بود ولی ما همه با هم تو فرودگاه بودیم ... حالا امیر دوست جون جونی مجید و علی شده بود و بسیار به میلاد و باران عشق می داد و اینطوری خودشو تو دل همه جا کرده بود ....
امیر منو در آغوش گرفت و گفت : حالا تو کارتو بکن و یک بار با بچه ها بیا آلمان ... منم سعی می کنم کمی به تو خوش بگذره ...
گفتم حالا چرا کم ؟ ...
گفت این که ما اینجا دیدیم نمی تونیم مثل تو جبران کنیم ... منظورم اینه ...
گفتم : یک خواهش ازت دارم ... برام انجام میدی ؟
گفت : جونم ؟ هر چی بخوای بگو ...
گفتم : با هیلدا خوب رفتار کن , اذیتش نکن ... پشیمون میشی ... چون اون خوبه و جواب تو رو نمی ده , تو پشیمون میشی ... به خاطر من این کارو بکن ...
گفت : وای رعنا چشم ... فکر کردم حالا تو چی ازم می خوای ... من با اون خوبم , نگران نباش ... ولی چشم ...
و بالاخره در میون گریه من و میلاد و باران اونا رفتن ...
ولی تنها دلگرمی من این بود که تونسته بودم به خوبی ازشون پذیرایی کنم و اونا با خاطره ای خوش از اینجا رفتن ...
ناهید گلکار
