داستان رعنا
قسمت هشتاد و دوم
بخش چهارم
مرداد ماه بود و ماه رمضان ... روزه گرفتن تو اون روزها برای من خیلی سخت و دشوار بود ولی خوب فکر می کردم روزه بگیرم تا خدا دعای منو مستجاب کنه ...
حتی رشت هم که می رفتم روزه بودم چون بعد از اذان ظهر حرکت می کردم ... هر بار که از زندان برمی گشتم , می رفتم دادگستری سراغ قاضی پرونده ی میلاد ولی اون یا منو نمی پذیرفت یا جواب سر بالا می داد ...
یک بار بهش گفتم : شما به من قول دادین ... یادتون نیست ؟ ...
با متانت هر چه تمام تر گفت : بله , یادم نمی ره ... چشم ... شما شماره ی تلفن خودتون رو برای من بذارین , خودم به شما زنگ می زنم ...
ومن هر بار با این امید برمی گشتم تهران ...
تمام ماه رمضون رو دعا کردم شب های احیا به درگاه خدا ناله کردم و با التماس ازش خواستم کمکم کنه تا بچه رو از زندان دربیارم ...
شاید به نظر ساده بیاد که یک مادر بچه اش تو زندان باشه ولی هر ثانیه اون لحظات برای من زجرآور و غیرقابل تحمل بود و بهش عادت نمی کردم ...
به امید عید فطر و عفو زندانیان شدم ولی این عفو شامل حال میلاد نشد و همچنان انتظار کشیدم و انتظار ....
بعد از عید آماده می شدم که برم رشت برای ملاقات که علی زنگ زد و گفت : صبر کن من باهات میام ... تو راهم ...
دیدم سوسن هم داره آماده میشه ... خوشحال شدم چون اون تو این مدت به ملاقات میلاد نیومده بود ... حتی برای دیدن پدر و مادرش هم رغبتی نداشت ... می گفت برم ملاقات که با من دعوا کنه ؟
نمی خواستم با اون جر و بحث کنم ولی بهش می گفتم : به خدا میلاد دلش برای تو تنگ شده ... تا من می رسم اول از من حال تو را می پرسه ولی سوسن رغبتی به اومدن نداشت ...
و اون روز من خوشحال بودم که برای میلاد خبر خوشی دارم و اونم ملاقات با سوسن بود ...
حالا باید امیرعلی رو هم می بردم ...
موبایلم زنگ خورد ... مهدیه بود ... گفت : رعنا جون خونه هستین ؟ دارم میام دیدن شما ... اینجا نزدیک بودم گفتم یک سری به شما بزنم ...
گفتم : زود بیا کارت دارم ...
ناهید گلکار
