داستان دل ❤️
قسمت سی و ششم
بخش دوم
همون موقع دوباره دور هم نشستیم ... حسام هنوز از عصبانیت , صورتش قرمز بود ...
سامان گفت : ببخشید من می رم بخوابم ... بدنم خیلی درد می کنه ...
حالا بازم من شرمنده بودم و می دونستم همه رو تو دردسر انداختم ...
بالاخره عمه تعریف کرد : وقتی ما رسیدم در خونه ی رضا , حسام و سامان پشت در بودن و رضا درو باز نکرده بود ... چون دیروقت بود نمی شد زنگ همسایه ها رو بزنن تا بتونن وارد ساختمون بشن ...
این بود که من خودم دوباره زنگ زدم ... یکی آیفون رو برداشت ...
گفتم : آقا رضا منم عمه ی لی لا هستم ... درو باز کن می خوایم حرف بزنیم ...
زینت خانم گفت : تو رو خدا برین فردا بیاین ... الان رضا حالش خوب نیست ...
گفتم : باز کن , من تنها میام ... اگر امشب تکلیف روشن نشه , ما نمی تونیم جلوی حسام و سامان و باباشو بگیریم ...
گفت : تو رو خدا خواهشا شما تنها بیا بالا ...
گفتم : باز کن , چشم ...
در که باز شد , حسام شاخ و شونه کشید که : مگه اون فلان فلان شده از ما اجازه گرفت اومد تو خونه ی ما , خواهر منو زد و رفت ؟ ... الان می رم مادرشو عزادار می کنم ...
نمی دونی با چه مکافاتی حسام و بابات و سامان رو فرستادم تو ماشین و رفتم بالا ...
از آسانسور که پیاده شدم دیدم در بسته است ... محکم زدم به در ...
باز زینت خانم پرسید : تنهایین ؟ تو رو خدا مکافات درست نشه عمه خانم ...
گفتم : نه خاطرت جمع باشه ...
درو باز کرد ولی رضا از راه پله های بالا اومد پایین و سلام کرد ... انگار از ترسش تو خونه نمونده بود ...
گفتم : خیلی ببخشید ... همین اول کاری سلام و زهر مار ... بریم تو ببینم حرف حساب تو چیه ؟
رزیتا که تا ما رو دید رفت تو یک اتاق در رو بست ... مامانشم رفت چایی آورد ...
رضا بدون اینکه حرفی بزنه , جلوی من نشسته بود ...
راستش با دیدن اون دلم آتیش گرفت ... یادمه اون اولا چقدر مغرور و از خودراضی بود ... یکسر حرف می زد و از خودش تعریف می کرد ... تمام غرورش از بین رفته بود ... من گردن اونو شکسته دیدم ... برای همین دلم نیومد بیشتر نمک به زخمش بپاشم ...
ناهید گلکار
