داستان انجیلا 💘
قسمت بیست و نهم
بخش ششم
بعد گفت : عفواً ... عذراً ... من الان برمی گردم ...
انگشترهاشو از دستش درآورد و یک ساعت خیلی گرونقیمت که به دستش بود روباز کرد و گذاشت رو میز و رفت ...
شهاب خودش با اینکه آدم پولداری بود , خیلی زرق و برق مهبد چشمش گرفته بود ...
گفت : این آدمی که من می ببینم یا می خواد پول خیلی زیادی از ما بگیره یا منظور دیگه ای داره ... نباید به این سادگی ها باشه ...
گل و دعوت و این شام و ... باید سر دربیارم ... اون داره ما رو نمک گیر می کنه و حتما یک دلیلی داره ... من مشکوک شدم بهش ...
و احتمالا فکر کرده ما خیلی پولداریم ... این کارا رو می کنه تا حسابی ما رو سر کیسه کنه وگرنه چرا امروز کار مارو درست نکرد ؟
من و بابا هم همین نظر رو داشتیم ...
ولی آنا می گفت : شماها که به همه مشکوک می شین ... بیچاره با چه حسن نیتی داره از ما پذیرایی می کنه ... بس کنین دیگه , به زور که نمی تونه ازمون پول بگیره ... اصلا فکر نکنم احتیاجی به این پولا داشته باشه ... پیش داوری نکنین ...
چند دقیقه بعد مهبد که هنوز دستش خشک نشده بود و داشت دکمه ی سر دست پیرهنشو می بست , برگشت و چند تا صلوات فرستاد و گفت : متاسفانه من امشب هنوز نتونستم نماز بخونم ...
وضو گرفتم که شامم با وضو باشه ... عذراً , من اینطوری بزرگ شدم ...
و نشست و شام اصلی رو آوردن ...
من دیگه از اون پذیرایی و شام و دسر نمی دونم چی بگم ...
نمی فهمیدم اون داره خودنمایی می کنه یا من این طور چیزا ندیده بودم و اون آدم طبیعی بود ... اصلا نمی شد متوجه شد ؛ انگار یک طوری داشت ما رو مدیون خودش می کرد ...
وقتی می خواستیم برگردیم هتل , خودش با اصرار ما رو با ماشین شاسی بلند سیاه رنگش رسوند هتل و رفت ...
ولی من اصلا از توجه و نگاه های اون خوشم نمی اومد ...
خدا خدا می کردم که هر چی زودتر کار مونس درست بشه و ما بدون درسر بتونیم از ایران بریم ...
ناهید گلکار
