داستان انجیلا 💘
قسمت سی و سوم
بخش پنجم
با این موافقت من , تلفنم هر چند یک ساعت یکبار زنگ می خورد و مهبد بود ...
تا گوشی رو برمی داشتم , به شوخی می گفت : پشیمون که نشدی ؟ ...
و خودش می خندید و می گفت : بی صبرانه منتظرت هستم ... دلم برات تنگ شده ...
چاره ای نبود باید آماده می شدم تا به این سفر برم و اون و خانواده اش رو بشناسم ...
تو این فرصت , چند بار به دیدن آویسا رفتم ولی اون هنوز برنگشته بود ...
دلم برای بچه ام شور می زد ... بهجت خانم هم که تنها کسی بود که می تونستم ازش خبری بگیرم , نمی دونست اونا کی برمی گردن ...
و بالاخره موفق نشدم آویسا رو ببینم و به همین خاطر درست صبح همون شبی که قرار بود پرواز کنیم به دبی , با جاسم و شهاب رسیدیم تهران ...
مهبد اومده بود به استقبال ما ... اول از همه مونس رو بغل کرد و بوسید , بعدم با جاسم و شهاب روبوسی کرد و اومد جلو و سرش به صورتم نزدیک کرد و با حالت عجیبی گفت : یک چیزی بگم ناراحت نشی ... دلم خیلی برات تنگ شده بود , هر ساعت برام یک سال گذشت ...
سرمو به علامت تشکر تکون دادم ... راستش من واقعا خجالت می کشیدم و هنوز اونو یک مرد غریبه می دیدم ...
ولی خودش خیلی خوشحال به نظر می رسید ... دو نفر همراهش بودن ...
چمدون های ما رو گرفتن و با خودشون بردن تو ماشین ...
یکی از اونا گفت : حاج آقا با کدوم ماشین می رین هتل ؟
گفت : شماها نیاین , من خودم رانندگی می کنم ... شما با چمدون ها برین ترمینال پروازهای خارجی , ما تا ساعت چهار برمی گردیم ... بهت زنگ می زنم ...
اون مرد جوون خیلی با ادب گفت : چشم حاج آقا ...
اون یکی دیگه سوییچ ماشین رو آورد و داد به مهبد و گفت : امری ندارین ؟ من کجا باشم ؟
مهبد که دست مونس رو ول نکرده بود , گفت : تو با فرشاد برو , همون جا باشین تا من بیام ...
بعد به مونس گفت : بابا اگر خسته میشی بغلت کنم ؟
مونس گفت : نه مرسی , خودم میام ...
مهبد سعی می کرد به مونس محبت کنه و با شهاب و جاسم شوخی می کرد و بلند می خندید و گاهی برمی گشت و به من نگاه عاشقانه ای مینداخت و سری به علامت رضایت تکون می داد ...
ناهید گلکار
