داستان انجیلا 💘
قسمت سی و نهم
بخش هفتم
گفت : هر وقت تو دلت می خواد ... می خوای زنگ بزنم فردا بریم ؟
نگاهی بهش کردم ... آهی از ته قلبم کشیدم و گفتم : بزن , من آماده ام ... به شرط اینکه امیرحسین و امیرمحمد رو هم بیاری من ببینم ...
گفت : نه خیر , نمی شه ... ولشون کن , اونا هم مثل مادرشون بی چشم رو هستن ... منو که می ببینن فرار می کنن ... بذار برن گمشن ... همین طوری عادت کردن ...
گفتم : داری منو دیگه ناراحت می کنی , دلم نمی خواد از بچه خودت اینطوری یاد کنی ... از تو که این همه مهربونی بعید می دونم از دو تا بچه گله داشته باشی ... به نظرت حق با اونا نیست ؟
تو پدر اونایی , من فکر می کردم یک مدتی طول بکشه دلت تنگ میشه ولی دیگه داره طولانی میشه و من نمی تونم تحمل کنم ... باور کن همون طور که به فکر آویسا هستم به فکر بچه های تو هم هستم ...
یاد احساس اون دو تا بچه که از وجود پدر محروم شدن میفتم و یاد آویسای خودم که نمی دونم اصلا چطوری باهاش روبرو بشم ... من نمی تونم به بچه ام برسم , اقلا خواهش می کنم به اون بچه ها بی محلی نکن ...اونا رو از خودت محروم نکن ...
تو که دستت بازه و می تونی شرایط بهتری براشون درست کنی ...
الان اونا تو یک مدرسه پایین شهر درس می خونن و مونس تو بهترین کودکستان ... چرا ؟ اگر هم مونس بچه ی تو باشه , چرا فرق بذاری ؟ نکن مهبد جان , خدا رو خوش نمیاد ...
گفت : زینب رو دنده ی لجبازی افتاده , منم زیر بار این حرفا نمی رم ...
تو فکر می کنی من به یاد بچه هام نیستم ؟ اگر آدم بی شرفی بودم ازش می گرفتمشون ولی دلم نیومد بچه ها رو از مادرشون جدا کنم ... بد کردم ؟
نمی دونم چی می خواد از جون من ... ولم نمی کنه ... می خواد بچه ها رو سپر بلای خودش کنه ... خودم می دونم چیکار کنم , تو لطفا دخالت نکن ... خودت می دونی آدم احساسی و با عاطفه ای هستم ... روزی ده بار یاد شون می کنم و ...
آه بلندی کشید و لبشو گاز گرفت و گفت : شب منو خراب کردی ... فاتحه خوندی تو خوشی من ... عه عه ... بهت صد بار گفتم به کار من دخالت نکن ...
من خودم حواسم به همه چیز هست , تو کاری نداشته باش ... حالا اگر به خرجت رفت ؟
ناهید گلکار
