قصه ی من 🌿 ❣️
قسمت هفدهم
بخش هفتم
اما تمام آرزوهاش جلوی نظرش محو و نابود شده بودن ... اون می خواست درس بخونه و به جایی برسه ...
در حالی که تقریبا هر شب دخترا با شوهراشون میومدن , شام رو اونجا به اصطلاح دور هم بودن و تمام جمعه ها هم همین طور و مریم از اونا پذیرایی می کرد ...
در حالی که ندا و نصرت اگرم باهاش حرف می زدن , یا متلک می گفتن یا به صورتش نگاه نمی کردن ...
کم کم اعتماد به نفسش رو داشت از دست می داد ... مریم بعد از سه ماه دیگه اون مریم سابق نبود ...
حتی امین هم بهش غر می زد که بد اخلاق شده و همش اخم هاش تو همه ...
تا یک روز جمعه , آخرای بهمن که برف زیادی باریده بود و باز همه ی بچه ها خونه ی یدالله خان جمع شده بودن ...
مریم بعد از اینکه برنج رو دم کرد , رفت تا بخاری ها رو نفت کنه ...
امین دستشو کشید و گفت : بیا بریم تو اتاق , کارت دارم ...
مریم دنبالش رفت ...
امین درو بست و قفل کرد ... موهای بافته ی اونو از پشت سرش گرفت و آورد جلو و خواست اونو بغل کنه و ببوسه ...
مریم با تندی گفت : ولم کن , الان وقت این کارا نیست ...
امین گفت : پس کی ؟ من که هیچ وقت خونه نیستم ...
مریم نگاهی بهش کرد و گفت : تو فقط به فکر خودتی ؟ من کجای این زندگی هستم ؟ اصلا من برای تو کی هستم ؟
همین ؟ ازدواج کنیم و تموم ؟ منو بسپری به خانوادت و بری ؟ آهان , شاید تو هم فکر می کنی لیاقت من بیشتر از این نیست ...
امین ماتش برده بود پرسید : چیزی شده ؟ من کار بدی کردم ؟
مریم گفت : نه , تو هیچ کاری نکردی ... هیچ کار ... باید منو می دیدی ولی چشمت رو روی من بستی ...
امین گفت : خوب اگر ناراحت بودی به من می گفتی ...
گفت : من کسی نیستم که محبت از کسی گدایی کنم ... حتما یک جای کار خودم عیب داره ...
مادربزرگم می گفت ننه جون آدم به روز از کسی محبت و عزت رو نمی خواد , اینا رو باید خودت به دست بیاری ... و می گفت حق هم دادنی نیست , گرفتنیه ...
امین با ناراحتی صداشو بلند کرد که : چی داری میگی فلسفه می بافی ؟ دردت چیه ؟ اونو بگو ... کی حق تو رو خورده ؟ حرف بزن ببینم جریان چیه ؟ ...
مریم موهاشو داد عقب و با غیظ از اتاق اومد بیرون ...
ناهید گلکار
