قصه ی من 🌿 ❣️
قسمت بیستم
بخش هفتم
مریم نمی دونست می تونه به اون اعتماد کنه یا نه ... ولی در اون موقع شب دیگه چاره ای نداشت ... کارشون که تموم شد , از درمونگاه اومدن بیرون ...
مهری گفت : تو همین جا وایستا من برم ماشین رو بیارم ...
کمی بعد یک فولکس شیری رنگ کنار پای مریم نگه داشت ...
مهری گفت : بیا بالا , ببخشید روشن نمی شد ...
مریم بازم با تردید سوار شد ... نمی دونست چه بلایی می خواد سرش بیاد ... آیا جایی که می ره براش امنه یا تو درد سر میفته ؟ ...
مهری برف پاک کن روزد و خیلی آهسته از یک کنار راه افتاد ...
به مریم گفت : الهی بمیرم , نگرانی ؟ می ترسی که اینطور خودتو جمع کردی ؟ می خوای بذارمت در خونه ات خیالت راحت بشه ؟ باور کن اشتباه می کنی ... برگرد با مشکلات مبارزه کن , فرار کار آدمای ترسو و بی عرضه است ...
مریم گفت : برم چی بگم ؟ من نکردم ؟ ... چطوری ثابت کنم ؟ ... شوهر خودم باور نکرد ... تا برسم , دوباره همه می ریزن سرم که بگو چرا زدی ؟ ...
پرسید : کی رو زدی ؟
مریم گفت : نزدم , به خدا نزدم ... دروغ گفت , علنا تو چشم من نگاه کرد و دروغ گفت ...
مهری دوباره پرسید : حالا کی بود ؟
گفت : خواهر شوهربزرگم ... دستشو گرفتم باهاش حرف بزنم , داد زد منو زد ...
بدبختی اینجا بود که همه باور کردن ...
مهری قاه قاه خندید و گفت : عه چقدر تو بی عرضه ای ... حالا که گفت منو زد , فورا می زدی تو سرش که اقلا دلت خنک بشه ... خوب این که چیز مهمی نیست , فردا همه می فهمن ...
تو هم برگرد خونه ات ...
مریم گفت : آخه این رشته سر دراز داره , دلم خیلی پره ... از روزی که پامو گذاشتم تو اون خونه داره منو آزار می ده با متلک و تحقیر ... و خواهراش و مادرشم حرفی نمی زنن ...
مامانش کاری به کارم نداره مگر اینکه اون بیاد ... دم به دمش می ده و یادش می ره که من آدمم و حیوون نیستم ...
حرف بزنم , همه دسته جمعی باهام قهر می کنن ... حرف نزنم , دق می کنم ... اصلا یک وقتا یادم می ره منم آدمم ...
ناهید گلکار
