قصه ی من 🌿 ❣️
قسمت بیست و دوم
بخش دوم
مریم داشت به حرفای اونا گوش می داد ولی با هوش تر از اونی بود که متوجه بعضی اشتباهات خودش نشه ...
جای مریم رو نزدیک بخاری انداختن ... سرشو که گذاشت روی بالش و چراغ ها خاموش شد , بغض گلوشو گرفت ...
دست هاشو کرد زیر بالش و سرشو توی اون فرو برد و اشک هاش دونه دونه از کنار صورتش رفت پایین ...
با خودش می گفت : واقعا من خودمو دست کم گرفتم ؟ یا اونا اونقدر منو تحقیر کردن که خودمو یادم رفت ؟
خودم شنیدم که نصرت و ندا به پری خانم می گفتن اگر امین اینطوری نشده بود محال بود این مریم رو تو این خونه راه بدیم و پری خانم هم تایید کرد ...
نه , نمی تونم دیگه تو اون خونه برگردم ...
جایی که یک ذره برای من ارزش قائل نباشن , نمی رم ... امین اگر منو دوست داره , یک خونه بگیره از اونجا بریم ... تو اون خونه دیگه پا نمی ذارم ...
دیگه اجازه نمی دم کسی با من این رفتار رو بکنه ...
مریم صبح از همه زودتر بیدار شد ...
صدای ناله ی مادر شوهر مهری میومد ولی اونا غرق خواب بودن ...
از جاش بلند شد ... رفت ببینه اون چی می خواد ...
روی یک تخت کهنه و فلزی یک زن خوابیده بود که برخلاف تصور مریم خیلی پیر نبود ...
دهنش خشک شده بود ... چند بار زبونش رو مالید به لبشو و گفت : مهمونشون تویی ؟
میشه اون آب رو بدی به من با قرصم ؟ ... درد دارم ...
مریم گفت : چشم , کدوم یکی از قرص هاتون رو می خواین ؟
گفت : سینی رو بده به من , خودم برمی دارم ...
مهری خواب آلو با پیرهن خواب کوتاه و موهای ژولیده اومد و گفت : الهی بمیرم مادر جون , درد داری ؟ امشب دکتر فلاح رو با خودم میارم ... دیشب می خواست بیاد برف زیاد بود ...
گفت : نه مادر , نمی خوام ... دیگه خسته شدم ... من خوب بشم که چی بشه ؟ نمی خواد اینقدر پول دکتر و دوا بدی ... همین قدر که کمرم درد نگیره و تو رختخواب بند بشم , چیزی نمی خوام ...
مهری گفت : ای بابا بازم که از اون حرفا زدین ... ان شالله خوب می شین ...
مریم جون میشه بری بیرون ؟ ...
و اشاره کرد می خوام براش لگن بذارم ...
ناهید گلکار
