قصه ی من 🌿 ❣️
قسمت سی و سوم
بخش سوم
تابستون بود و نمی دونست که استادش هنوز مریضه ... نه خونه ی اونو بلد بود و نه تلفنش رو داشت ...
از هرکس که می تونست پرسید ...
با خودش فکر می کرد باید یک بار دیگه اونو ببینم ... اصلا برای چی من به دختری که نمی شناسم فکر می کنم ؟ چرا صورتش جلوی نظرمه ؟ ...
آره , باید اونو ببینم ...
ولی موفق نمی شد تا بالاخره درست همون روزی که شبش مریم تو بیمارستان بستری شد , با هزار ترفند تونست از دفتر دانشگاه شماره ی مریم رو به دست بیاره ...
و همون شب زنگ زد و سهیل به اون گفته بود که مامانم فردا عمل می شه و کدوم بیمارستان ...
آرمین تنها چیزی که اون شب بهش فکر می کرد , دیدن دوباره ی سوگند بود ...
واقعا خودشم نمی دونست برای چی خوشحاله ... سر حال شده بود و دلش می خواست سر به سر یکی بذاره و بخنده ... ولی کسی اطرافش نبود ...
تا صبح راه رفت یا از این دنده به اون دنده شد و خوابش نمی برد ...
از اینکه بعد از چندین ماه می تونه دوباره اون صورتی رو که یک بار ذهن اونو به خودش مشغول کرده ببینه , قلبشو می لرزوند و علتش رو هم نمی دونست ...
صبح اول وقت خودشو رسوند بیمارستان ...
سوگند به دیوار تیکه داده بود و اونقدر تو خودش بود که اصلا توجهی به اطرافش نداشت ...
ولی آرمین مثل اینکه گمشده ی خودشو پیدا کرده باشه , محو تماشای اون بود ... تصوری که ماه ها از اون تو ذهنش ساخته بود , حالا جلوی چشمش بود و دلش نمی خواست چشم ازش برداره ...
اون روز سوگند انتهای راهرو ایستاد و تا آرمین رفت به کاری که کرده بود فکر می کرد ...
با خودش می گفت : دیوونه , اون کیه که به خاطرش اومدی اینجا وایستادی ؟ با دیروز چه فرقی کرده ؟ ... وای سوگند , وای از دست تو ... نه نمی خوام ببینمش چون سهیل ناراحت می شه ...
آره , برای همین بود که این کارو کردم ...
مطمئنم این پسره برام مهم نیست ...
و وقتی آرمین سوار آسانسور شد , از دور دید و خیالش راحت شد و برگشت پیش مادرش ...
ناهید گلکار
