یک اشتباه جزیی 🌹
قسمت چهاردهم
بخش چهارم
اما اینو فهمیده بودم که ترس از دست دادن زندگیم منو وادار می کرد حالا از بودنش لذتی خاص ببرم ...
دیگه می دونستم که با هر خطا و فکر بد , زندگی با آدم چیکار می کنه ...
دیگه می دونستم هیچ چیز اون طوری در لحظات ما تصور می کنیم نیست , باید حواسم جمع باشه ...
انگار دریچه ای تازه به روی من باز شده بود ...
کار تقدیر و سرنوشت بود که این حوادث رو کنار هم برای ما چیده بود و امتحانی برای یک تجربه ی تلخ ولی خیلی زیبا ...
تجربه ای که منو وادار می کرد هرگز به کسی اونقدر اعتماد نداشتم باشم که عنان و اختیارم رو دست اون بدم ...
من حتی در مورد مسعود هم اشتباه می کردم , اونم در واقع خودشو دوست داشت و من برای اون کسی هستم که باید خطا نکنم , دوستش داشته باشم , ازش فرمون ببرم و اطاعت کنم , در غیر این صورت اون برای من نیست ...
به من فهموند که عشقی که من ازش انتظار داشتم وجود نداشت ...
حالا فکر می کردم من با مسعود چطور بودم ؟ ...
آیا منم مسعود رو برای خودش دوست دارم یا منم مثل اون می خوام همه چیز برای من باشه , فقط برای من ؟
باید وقتی فکر می کنیم کسی رو دوست داریم اول به این فکر کنیم ... اون چیزایی که اونو خوشحال می کنه و مورد پسند ما نیست رو می تونیم تحمل کنیم ؟ ...
منم دلم نمی خواست مسعود با مادر و خواهرش بدون من خوش باشه , پس منم مثل اونم نمی تونم از اون گله ای داشته باشم ...
انگار منم مثل مسعود خودمو بیشتر دوست دارم و اونو برای خودم می خوام ...
آیا ما می تونیم غیر از این باشیم ؟ کسی رو فقط به خاطر خودش بخوایم ؟
وقتی درست فکر کردم دیدم این خودخواهی خیلی عمومی و همه گیره و عشق به معنای حقیقی کلمه وجود نداره ...
و ما بیخود اسم این خودخواهی رو عشق می ذاریم ... در حالی که فقط یک دوست داشتن ساده است ...
حالا که اینو می دونستم , توقع من از زندگی شکل دیگه ای گرفته بود ...
هر چی از برگشتن مسعود به خونه می گذشت , من بیشتر متوجه ی حکمت این ماجرا می شدم ...
ناهید گلکار
