گندم زارهای طلایی 🌾🌾

قسمت صد و پنجم

بخش اول



اتاقی که به ما نشون دادن , بزرگ بود و تعداد زیادی تخت که کنار هم مریض خوابیده بود و بیشتر اونا همین بیماری رو داشتن ...
برای همین جلوی ما رو گرفتن که : اجازه ندارین وارد بشین ...
علیخان و انیس خانم رفتن دکتر رو دیدن و با ماسک و روپوش های ضدعفونی تونستیم بریم تو اتاق ...
چون این بیماری توی اون شهر شایع شده بود ...
جعفر اومد و تخت اونو که تنها و بی کس انتهای اون اتاق یک گوشه از تب می سوخت , به ما نشون داد ...
صداش کردم ... فورا چشمش رو باز کرد و با خوشحالی گفت : اومدی عزیز دلم ؟ اینجا چیکار می کنی ؟ ..
من خوب می شدم و میومدم ... الان بهترم ... وای مادر , شما هم اومدین ؟ ... علیخان تو هم هستی ؟ ...
ای بابا , به زحمت افتادین ...
انیس خانم بغلش کرد و گریه اش گرفت و پرسید : چند وقته اینطوری شدی مادر ؟
گفت : نمی دونم , حسابش از دستم در رفته ... ولی می دونم مدت زیادیه ...
انیس خانم گفت : نگران نباش .. الان می برمت تهران , زود خوب میشی ...
هاشم با ریش بلند , لاغر و نحیف و چشمی بی فروغ , برگشت و به من نگاه کرد ...

احساس کردم می خواد به من حرفی بزنه ...
گوشم رو بردم جلوی صورتش ... آهسته گفت : همش به فکر تو و مادر بودم ... می دونستم نگرانمی ... گندمِ من خوبه ؟
گفتم : خوبه ... بزرگ شده و منتظر توست که برگردی ...
هاشم رو عقب ماشین علیخان خوابوندیم و من جلو نشستم و با مادر و جعفر راه افتادیم طرف تهران ...



ناهید گلکار

گندم زارهای طلایی 🌾🌾

قسمت صد و پنجم

بخش دوم



فورا اونو بردیم خونه و تو یکی از اتاق های پایین بستری کردیم ... با یک پرستار و دکتری که روزی دو بار میومد اونو معاینه می کرد ...
چون دوره ی مریضی رو طی کرده بود و می گفتن رو به بهبودیه , بیمارستان نبردیم ...
گندم رو از دور نشونش می دادیم ولی من دائم بالای سرش بودم ...
فقط صبح تا ظهر پرورشگاه می موندم ...
یک هفته بعد , خاله و هرمز و ملیزمان و هوشنگ با هم اومدن به دیدنش ...

و اونجا بود که هاشم فهمید هرمز برگشته ...
اون موقع می تونست راه بره و خودش کاراشو بکنه ...
از دیدن هرمز مثل خون قرمز شده بود و من می ترسیدم دوباره بد خلق بشه ولی دیگه همون بود ...

به روی خودش نیاورد ....
وقتی هرمز از خونه ی ما می رفت , احساس کردم دیگه هیچ حسی بهش ندارم ...
عشق اون نسبت به من یک جور خودخواهی بود ...
دورادور می خواست منو نگه داره ... برای چی ؟ نمی دونم ...
هرگز در این مورد با هم حرفی نزدیم ...

ولی عشق هاشم به من عمیق بود ...
پای همه ی مشکلات من ایستاد ... اگر جایی هم اذیتم کرد , از روی دوست داشتن بود ...

اون جز من کسی رو نمی دید ...
خبر بارداری آذر , حال و هوای ما رو عوض کرد ...
همه خوشحال بودیم , به خصوص من که براش نذر هم کرده بودم ...



ناهید گلکار

گندم زارهای طلایی 🌾🌾

قسمت صد و پنجم

بخش سوم



دو سال بعد هاشم توی باغ ونک , یک ساختمون ساخت و در حالی که من بچه ی دومم رو که پسر بود به دنیا آورده بودم , با سلطان جان و پری و دو تا بچه هاش اونجا ساکن شدیم ...
و به خواهش من باغ رو همون طور نگه داشتیم ...

پارت آخر :

به دیدار لیلا رفتم ...
خونه تو ونک بود ... یک ساختمون قدیمی اما شیک ... هنوز وسط شهر , خودنمایی می کرد ...
لیلا , پیرزنی خمیده و خوش صورت و مهربان با موهای یک دست سفید و یک رو سری لیمویی رنگ و یک لباس گشاد که روی یقه و سر آستینش گیپور دوخته شده بود روی یک مبل , عصا به دست نشسته بود ...
از چهار تا پله که بالا رفتم , از جاش بلند شد و اومد جلو ...

دست دادم ولی منو کشید طرف خودش و بغل کرد و بوسید ...
احساس کردم سال هاست اونو می شناسم ...
گندم خانم و دخترش روشنک که باعث آشنایی ما شده بودن , اونجا بودن ...
یک ساعتی از این ور و اون ور حرف زدیم تا بالاخره پرسیدم : بهم بگین تو این سال ها چیکار می کردین ؟
 خنده ی قشنگی کرد و گفت : اینطوری که شما نوشتین , پس من آدم خوبی هستم ... خودم نمی دونستم ...
و بعد بلند خندید و گفت : من سی و شش سال تو پرورشگاه های مختلف کار کردم ... همه ی بچه ها رو دوست داشتم ...

اونا یک گناه بزرگ داشتن ... یا پدر و مادرشون معلوم نبود , یا والدین بدی داشتن ...



ناهید گلکار

گندم زارهای طلایی 🌾🌾

قسمت صد و پنجم

بخش چهارم



باور کنین نگاه همه ی اونا برای من یکسان بود ...
یک التماس برای زندگی بهتر ... که خواسته زیادی نبود و من نمی تونستم از کنارشون بی تفاوت بگذرم ...
خیلی جاها اطرافیانم رو اذیت کردم و ناراضی , ولی مایوس نشدم ...
اون بچه ها برای من بوی گندم رو می دادن ... بوی زندگی ...
پرسیدم : هنوز ویولن می زنین ؟
گفت : بلهههههه ... چرا نزنم ؟ من اولین زنی بودم که تو ارکستر سمفونیک تهران زدم ...
دو بار هم تو رادیو تک نوازی کردم ...

و هر بار که ویولنم رو دستم می گیرم , بوی خاک و بوی گندم به مشامم می رسه و خودمو تو اون گندم هایی که نور ملایم خورشید اونا رو به رنگ طلا در آورده , می بینم ...
ولی خوب آقا هاشم مخالف بود و نذاشت به جایی برسم ...
و به شوخی ادامه داد : مرده دیگه , ناموس پرسته ... چیکارش کنم ؟ حالا فقط برای دل خودم می زنم ...
پرسیدم : نگفتین هرمز با زنش اومده بود یا نه ؟ ...
خندید و گفت : هیس ... هیس , هاشم تو اتاق نشسته ...
مریضه , از جاش نمی تونه بلند بشه ... اما هنوز حساسه , می ترسه یکی بیاد منو ازش بگیره ... والله به خدا ...
و سرشو آهسته آورد جلو و گفت : نه , تنها اومده بود ... ولی خیلی زود همین جا ازدواج کرد ...
هاشم پدرمو در آورد از بس به من شک کرد ...
گفتم : خوب , بگذریم ... میشه بگین خاله و انیس خانم و سلطان جان چی شدن ؟ ...

یک هاله ای از غم تو صورتش نشست و با افسوس گفت : عیب عمر زیاد همینه که آدم شاهد از دست دادن عزیزانش میشه ... پری و زبیده ... سودابه ... همه از بین ما رفتن ...

ولی خدا کنه وقتی به آخراش نزدیک می شیم , احساس کنیم آدم خوبی بودیم ... مهربونی کردیم و به دیگران عشق دادیم و این بزرگ ترین عبادت برای ماست و دیگه می دونیم عمرمون بی ثمر نگذشته ...
در غیر این صورت حال بدی پیدا می کنیم و پریشون می شیم ...
چون می دونیم فقط یک بار فرصت داریم زندگی کنیم و عمر رو نمی شه برگردوند ...

کاش ما آدما قدر ثانیه ثانیه ی زندگیمون رو بدونیم ..............



ناهید گلکار