۱۶:۱۱ ۱۳۹۸/۳/۲۶
بچه ها چیزی که نظر من رو توی این 100 صفحه بیشتر جلب کرده ولی نمیدونم چقدر به حقیقت نزدیکه اینه که ایران به دلایلی حتی زمانهایی که خیلی قوی بوده به شدت از نداشتن ساختار رنج میبرده.
میشه در بقیه بخش ها به جز سیاست این رو با قاطعیت گفت و انگار سیاست هم جدا نبوده. کمبود وحشتناک منابع مکتوب و دقیق، گسست قابل توجه بین بخش های موازی حتی، چه برسه به سلسله های متوالی و ...
مثلا ما میدونیم که توی موسیقی سنتیمون یا سازهای مختلف، یا تکنیک ها و افکار شعرا و عرفا، عما هیچ چیز دقیقی وجود نداره و مثلاتوی موسیقی یا تئاتر یا ... اگه بخوای فلان سبک رو یاد بگیری، هنوز که هنوزه باید بری مثلا تو بیابون های خراسان یا فلان جا، پیش استاد فلانی. که اگه نرفتی و طرف مرد، کلی از علوم هم باهاش از بین میره.
من فکر کنم توی سیاست ایران هم این مشکل همیشه وجود داشته. یعنی حتی وزرا، مذاکره کننده ها و پادشاهها خیلی زیاد به هوش و تجربه خودشون متکی بودن و به ندرت کسی رو پیدا میکردی که مثلا تاریخ 300 سال اخیر دنیا رو دونسته باشه و به مذاکرات و معانی اتفاقات و ... دنیا اشراف داشته باشه. این مورد حتی تا زمان پهلوی ها هم ادامه داشته.
توی این کتاب هم ما میبینیم که دنیای بیرون انگار اصلا جدی گرفته نمیشه و هر کس که شاه میشده، انگار کل کشور از اول ریسِت میشده و باید با یه فرمون جدیدی میرفته جلو. تجارب و علوم و مهارت ها خیلی کم منتقل میشده و برای همین پیشرفت هم خیلی کم اتفاق میفتاده و بیشتر اتفاقی بوده. یعنی اگه شاه جدیده اتفاقی بهتر بود که بود، اگه نه خوب کشور ضعیف میشد. حتی نیروهای نظامی هم اینطور بودن. از یه جایی به بعد انگار دیگه نفهمیدن که علوم اسلحه سازی چی به چی بود و چطور میشه بهبودش داد.
طولانی هر چی به ذهنم رسید گفتم، چکیده ش میشه که ساختار و انتقال اطلاعات و تجارب و مهارت ها به صورت آکادمیک در ایران عملا وجود نداشته و خیلی شاگرد معلمی و در انحصار بوده که گاهی کلا از بین میرفته.
