ســُــخَنی از عشــــق

 آن مرد در باران رفت...
 
آن مرد با یک بارونی مشکی بلند و چمدانی پر از یک عالمه هیچ بزرگ نگاهش را به سالهای دوری که خوشبختی اش  را در آن جا گذاشته بود نشانه گرفت و رفت..
اینجا همان آخر خط است که خیلی وقت بود منتظرش بودم.
روی در خانه نوشته ام بهار که می آید من نیستم"یادتان باشد اگر شمعدانی ها سراغم را گرفتند قصه پروانه ها را برایشان بگویید تا خوابشان ببرد.طبع نوشتنم را هم می گذارم برای تو تا هراز گاهی که دلت تنگ شد درد های خاک خورده ام را نبش قبر کنی و برسی به همان جا که آن مرد در باران رفت و دلش خون بود و گریه های بی صدایش را هیچ کس باور نکرد و چه غریبان آن مرد در باران رفت..
همیشه قصه رفتن را سخت می شود نوشت که چطور و چگونه و چرا می روی..
این رفتن با تمام رفتن ها فرق دارد پسر خودت هم خوب می دانی..
به دل نگیر"چون همیشه برای تو یک چیزی جور در نمی آمد "همیشه یک قدم مانده به موقعی که می خواستی سیندرلای خیالی ات را سخت در آغوش بگیری و انگشتانت لا به لای گیسوان بلندش گم شود همه چیز به یک باره سراب می شد و باز هم کنج تاریک اتاق و گیتاری نا کوک و یک عصر جمعه ای که پر از همان کلاغ سیاه های زشت است و حتا عقربه های ساعت حال و حوصله دنبال هم  دویدن را ندارند..
به قول یک نفر خیلی زودتر از این ها باید بار و بندیلت را می بستی و می رفتی.خیلی زودتر از آن یکشنبه لعنتی حتا.همان روزی که ای کاش قلم پایت می شکست و ..!
همیشه خداحافظی های آخر خوب  از آب در نمی آید.نمی دانی از چی بنویسی.
از کجا شروع کنی اصلا و یا چطور دهانت را باز کنی و فحش بدهی به یک نفر که بدجور تو را مثل خ ر توی گل گیر انداخت و هنوز هم ول کن نیست.
خیالی نیست رفیق.
آخرش که چه؟
به قول پاورقی های پایین تر فرق بودن و نبودن یک نقطه است.آن مرد در باران رفت  و نقطه شد برای همیشه!