وقتی تنها هستید معمولاچه کارمی کنید؟ بیشتر می خوابید یا تلویزیون تماشا می کنید؟ غمگین و بی تحرک هستید؟ نکند شما هم احساس تنهایی می کنید؟
هر کسی گاهی احساس تنهایی می کند. تنهایی یعنی دلتنگی برای یک رابطه، حتی اگر در میان جمع هم باشیم. این دلتنگی انواع مختلفی دارد: برای یک نفر ، نوع خاصی از برخورد یا به طور کلی تمامی فعالیت های اجتماعی. یعنی تنهایی اجتماعی( دوست نبودن با کسی) ، تنهایی عاطفی( نداشتن دوست صمیمی) و تنهایی روحی( دور بودن از خدا).
تنهایی صدها دلیل دارد: جدا شدن، احساس بیهودگی، احساس متفاوت بودن، پرخاشگری، احساس ریاست، سوء تفاهم، اجبار شرایط، جابه جایی منزل، احساس نیاز شدید به محبت، روابط خانوادگی ضعیف در کودکی، تفاوت بین آن چه می خواهیم و آن چه هستیم، خجالتی بودن، عدم مهارت در برقراری ارتباط، ضعف اعتماد به نفس، علاقه به تماشای تلویزیون، اعتقاد به رقابت و عدم وابستگی در تمام مراحل زندگی ، اعتقاد نداشتن به خدا و بالاخره اعتقاد به این که عشق حلّال تمام مشکلات است.
هر تنهایی می تواند به افسردگی منجر شود. احساساتی مثل ناامیدی ،ترس ، افسردگی، خستگی ،عصبانیت، بی قراری، خودخوری( من زشتم، کودنم ،...) دخیل در تنهایی هستند. تنهایی سبب کاهش اعتماد به نفس و کاهش اعتماد به نفس سبب تنهایی می شود و این سیکل معیوب در نهایت به افسردگی می رسد. آدم های تنها به دلیل ضعف اعتماد به نفس ، دلشان نمی خواهد با بقیه رابطه برقرار کنند، چون کمتر طعنه خواهند شنید. هر کس هر چیزی بگوید موافقت می کنند تا کسی به آن ها انتقاد نکند، غرغر می کنند تا کسی به آن ها غر نزنند، با کسی قاطی نمی شوند تا زمینه اظهار نظر به وجود نیاید. با این حساب مشکل ضعف اعتماد به نفس است.
نوجوان ها از تنهایی رو به کارهای عجیب و غریب می آورند. به طرز وحشتناکی به یک بازیگر، خواننده یا قهرمان ورزشی علاقمند می شوند و هر گونه علاقه به رابطه را انکار می کنند و مواد مخدر، تلویزیون، مجله خواندن و ... جای برقراری ارتباط را می گیرد.
اگر از مردم بپرسیم: وقتی تنها هستید چه کار می کنید؟ می توان جواب ها را به پنج گروه تقسیم کرد:
1. غمگین و بی تحرک( گریه ، خواب، تماشای تلویزیون، دارو، غذا و هیچ)
2. تنها ولی فعال( کار ، مطالعه، نوشتن، ورزش، سرگرمی)
3. پول خرج کردن، رسیدن به سر و وضع خود.
4. راضی کردن خود:( من هم قبلا چند تا دوست داشتم) ( من صفات بسیار خوبی دارم)
5. دیدن یک دوست ، تلفن کردن به یک دوست، کمک کردن به دیگران.
گروه اول در آدم های تنها رایج تر است( غمگین و بی تحرک) و بقیه جزء خودامدادی محسوب می شود.
روش های خود امدادی برای غلبه بر مشکلات تنهایی
* قبل از هر کار باید بر توجیه هایی که انگیزه اصلاح را از بین می برند، غلبه کنید. اگر فکر می کنید علت تیپ، تحصیلات، پول و غیره چیزهایی هستند که مشکل را اصلاح می کنند این فکرها را دور بریزید و دنبال دلایلی بگردید که راحت تر رفع می شوند. اگر فکر می کنید مشکل از دیگران است ( وقت ندارند، حال ندارند، موقعیت پیش نمی آید) ، بیشتر بین مردم بروید. بهتر صحبت کردن را یاد بگیرید ، با دیگران همدردی کنید و ...
* به جشن هایی که دوست دارید بروید، سعی کنید در هر کاری که می کنید بهترین باشید.
* خجالت نکشید، از برقراری ارتباط نترسید، ناامید و اندوهگین نباشید
مردانِ تنها بیش از دیگران از برقراری روابط جدید دوری می کنند. در اولین برخورد در مورد هیچ کس قضاوت نکنید.
آدم های تنها دو خطای بزرگ می کنند
اول این که هر وقت بین مردم هستند فکر می کنند ، همه آن ها را می پایند. و مدام نگران نظر دیگران هستندکه باعث می شود هرگز راحت نباشند. و به خاطر این فکر غلط، هر وقت کسی از آن ها دوری کند به حساب ضعف خود می گذارند.
روش هایی برای انسان های تنها
* به دیگران و آن چه برایشان جالب است توجه کنید و کمک کنید به همه خوش بگذرد.
* اگر تنهایی شما را اذیت می کند، کارهایی که جالب و ارزشمند هستند انجام بدهید مثلا کار پاره وقتی که در ارتباط با مردم است پیدا کنید، کتاب بخوانید و ...
* اولین قدم ، کشف فکرهای غلط است. بعد باید ببینیم که تا چه حد واقعیت دارد و چند آزمایش انجام دهیم: ببینیم تنها ماندن در خانه واقعا از تنها بیرون رفتن بهتر است یا نه، واقعا دیگران حوصله ما را سر می برند یا نه، می توانیم جوک بگوییم یا نه، همه همیشه در حال ارزیابی ما هستند یا نه، کسی هست که بتواند به ما اعتماد کند یا نه، نه شنیدن فاجعه است یا نه، باطن دیگران از ظاهرشان مهم تر است یا نه، سکوت از غرغر کردن بهتر است یا نه، و ...
خیلی از آدم ها برای این که تنها بودنشان را پنهان کنند خود را یک جوری مشغول می کنند. آدمیزاد این موجود تنهای وحشت زده فقط با یاد خدا آرام می گیرد.یاد خدا راهی برای غلبه بر ترس و تنهایی است. خدا مال همه است، توانایی نامحدودی دارد، همه جا هست، همه را می بیند، حرف همه را می شنود، مهربان است و همه را دوست دارد. یاد خدا ما را دلگرم می کند که تنها نیستیم ، بی پناه نیستیم، بیهوده به دنیا نیامده ایم و حیات جاودان خواهیم داشت و اگر به وجود خدا تردید داشته باشیم تمام این ها را از دست خواهیم داد.
